Το κάπνισμα είναι μία συνήθεια με ιστορία τετρακοσίων ετών, μια γερά ριζωμένη συνήθεια. Η μακρόχρονη ιστορία της όμως δεν πρέπει να μας εμποδίζει να βλέπουμε καθαρά τις παρακάτω παραμέτρους.
Ότι η καπνιστική συνήθεια δεν είναι σύμφυτη στην ανθρώπινη φύση, αλλά μια κακή στιγμή επιλογής στην ιστορία του πολιτισμού μας.
Ότι η καπνιστική συνήθεια μπορεί να μην είναι η μόνη κακή έξις του ανθρώπινου είδους. Όμως, με δεδομένο πως το κάπνισμα ενός και μόνο τσιγάρου επιφέρει στρες στο καρδιαγγειακό και αναπνευστικό σύστημα και στον οργανισμό γενικότερα, καταλαβαίνει κανείς εύκολα τι γίνεται όταν αυτό το στρες διαρκεί μεγάλες χρονικές περιόδους και επαναλαμβάνεται συστηματικά.
Ότι το κάπνισμα δεν είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση. Συχνά έχει άμεση επίπτωση στους ανθρώπους του περιβάλλοντος του καπνιστή οι οποίοι είτε βλάπτονται, είτε απλώς ενοχλούνται. Επίσης έχει επίπτωση συνολικά στις κοινωνίες στις οποίες οι καπνιστές είναι πολλοί, καθώς μεγάλο ποσοστό του δημοσίου χρήματος δαπανάται για περίθαλψη των ανθρώπων που ασθενούν παροδικά ή μόνιμα και μπορεί να καταστούν ανίκανοι για εργασία.
Ότι κάθε καπνιστής αποτελεί πρότυπο για κάποιον, έστω έναν, από τους νεώτερους ανθρώπους του στενού ή ευρύτερου περιβάλλοντος του. Και εδώ αν κάνουμε την αναγωγή από τη μονάδα στο σύνολο θα δούμε ξεκάθαρα πως ένας μεγάλος αριθμός καπνιστών- δισεκατομμύρια σε παγκόσμιο επίπεδο – συμβάλλει καθοριστικά στο να αναπαράγεται το καπνιστικό πρότυπο και να συντηρείται το στερεότυπο μέσα σε ένα φαύλο κύκλο.
Κάθε πρόβλημα βέβαια έχει τη λύση του. Και η λύση στο θέμα της καπνιστικής συνήθειας είναι υ συνειδητοποίηση και η δράση.
Με λίγα λόγια το κάπνισα αφαιρεί χρόνια από τη ζωή μας και ζωή από τα χρόνια μας. Η αποχή από τη συνήθεια του καπνίσματος κάνει ακριβώς το αντίθετο. Προσθέτει χρόνια στη ζωή μας και ζωή στα χρόνια μας.
Είναι καθοριστικό να καταγράφεται στη συνείδηση των νέων η υγεία ως κανόνας και η γήρανση ως φυσικό φαινόμενο στα πλαίσια μιας υγιούς ζωής.
Επίσης, ο άνθρωπος ως μέρος του κοινωνικού συνόλου πρέπει να αποδεικνύεται παράγων δημιουργίας και όχι φθοράς.
Για τον περιορισμό, τώρα, της συνήθειας του καπνίσματος είναι πολλά αυτά που μπορεί να κάνει ο καθένας μας μεμονωμένα και όλοι μαζί. Ας ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας, από το στενό μας περιβάλλον και ας προχωρήσουμε όσο μακριά μπορούμε. Η σθεναρή αντίσταση απέναντι σε όσους συνειδητά μας ωθούν σε συνήθειες που μας βλάπτουν είναι το ένα σκέλος της δράσης. Η ενημέρωση και η πειθώ έναντι όσων ασυνείδητα βλάπτουν και βλάπτονται από το κάπνισμα είναι το άλλο.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο στόχος είναι το κάπνισμα και όχι οι καπνιστές, γιατί οι καταστροφικές επιδράσεις τους καπνίσματος έχουν πολλές πτυχές. Και αν το ενεργητικό κάπνισμα είναι ο ορατός εχθρός, το παθητικό κάπνισμα είναι η νάρκη, ο αόρατος και ύπουλος εχθρός που επιβουλεύεται την υγεία μας.
Η θλιβερή πρωτιά της Ελλάδας στην κατά κεφαλή κατανάλωση και η μακροχρόνιες συνέπειες της μπορούν να μειωθούν μόνο με εμπεριστατωμένη, επίμονη και πολυδιάστατη εκστρατεία κατά του καπνίσματος.
Μόνο αν αλλάξει η υπάρχουσα κοινωνική αντίληψη για το κάπνισμα ως τρόπος ζωής θα είναι δυνατόν να δούμε θετικά και μακροχρόνια αποτελέσματα, παρόμοια με αυτά που έχουν παρατηρηθεί σε άλλες χώρες.
Η διεθνής, λοιπόν, επέτειος της τελευταίας ημέρας του καπνίσματος είναι μια καλή ευκαιρία για κάθε καπνιστή να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή του και το σύνθημα το αφιερωμένο στους νέους «ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΠΝΟ…» ας είναι μια καλή ευκαιρία για σωστές επιλογές στο διάβα της ζωής τους.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΡΑΝΙΚΑ
