«Στη δική μου γενιά, είμαι 65 ετών, όταν κάποιος έλεγε ξερονήσι το μυαλό μας πήγαινε στον Άη Στράτη, τη Φολέγανδρο, τους τόπους εξορίας. Σήμερα, οι νεότεροι όταν ακούν ξερονήσι, το μυαλό τους πάει στο Κουφονήσι, στη Δονούσα, σε τόπους φθηνών και ιδιαίτερων διακοπών» ανέφερε η Ιωάννα Καρυστιάνη, μιλώντας στον «Ολύμπιον» για την προσπάθειά της να κάνει το «Τελευταίο σημείωμα» να σημαίνει κάτι και στους νεότερους.
Από την πλευρά του ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας, Παντελής Βούλγαρης, μιλώντας για τον ήρωά του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, τόνισε ότι «όφειλα να κάνω κάτι για να υπενθυμίσω σε όλους ότι σε καιρούς δύσκολους υπάρχουν άνθρωποι που υπερασπίζονται τις σημαίες και τα οράματά τους και στήνονται στον τοίχο, αφήνοντας πίσω ότι πολύτιμο έχουν».
Το θέμα της ιστορικής μνήμης και της ανάκλησής της μέσα από ιστορικές ταινίες και όχι μόνο, είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς χρειάζεται μεγάλη ισορροπία και μαεστρία στη διαχείριση τόσο των γεγονότων, όσο και των συναισθημάτων που χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη εποχή.
Η γνωριμία, έστω και μέσα από τη μυθοπλασία με χαρακτήρες, όπως του Σουκατζίδη, ο οποίος αρνήθηκε να εκτελεστεί κάποιος άλλος στην δική του θέση και ο ίδιος να γλυτώσει, και έτσι εκτελέστηκε με τους υπόλοιπους 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά του 1944, είναι μια βουτιά στην ιστορία μ’ έναν τρόπο που ο κινηματογράφος μπορεί να κάνει πιο δελεαστικό και συναρπαστικό.
Iωάννα
