Αισιοδοξία για το (εγγύς) μέλλον *Του Ωριγένη Τσιωνα

4 Min Read

Χριστούγεννα. Πρωτοχρονιά. Θεοφάνεια. Όλα μοιάζουν να περνάνε με ταχύτητες που δεν μπορούμε να συνηθίσουμε. Πριν ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας, ίσως βρισκόμαστε στη μέση του μήνα, ίσως βρισκόμαστε ήδη στα τέλη του. Αντιλαμβανόμαστε το χρόνο να περνάει σαν αέρας απαλός από πάνω μας με διαφορετικές ταχύτητες, ο καθένας με την δική του ξεχωριστή άποψη. Για κάποιους και για κάποιες, ο χρόνος πέρασε αργά. «Δεν έχω τι να κάνω, δεν περνάει η ώρα. Κουράζομαι, βαριέμαι. Δεν περνάει αυτός ο χρόνος». Για άλλα άτομα πάλι, ο χρόνος κύλησε κάπως πιο γρήγορα. «Κάνω διάφορα πράγματα, ασχολούμαι με διάφορα, κι έχω και άλλα που δεν προλαβαίνω να κάνω. Πώς πέρασε έτσι ο χρόνος;».

Οι περισσότεροι μπορούν να συμφωνήσουν ότι αυτός ο χρόνος δεν πέρασε πολύ γρήγορα. Ή εξαιρετικά ευχάριστα. Συνήθως κάθε χρονιά έχει τις δυσκολίες της, αλλά η φετινή δεν άφησε πολλά περιθώρια για πληθώρα τρόπων επίλυσης των εκάστοτε προβλημάτων. Χρειάστηκε να προσπαθήσουμε να βρούμε νέους τρόπους να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας χωρίς την ελαφρυντική παρουσία φίλων και ίσως και μελών της οικογένειας. Αλλά ένα πράγμα μας βγάζει τις περισσότερες φορές από τα σκοτάδια μας, και αυτό είναι ότι μπορεί τα πράγματα να γίνουν καλύτερα.

Ακόμη και στο τέλος του «12 Πίθηκοι»(1995), την στιγμή που όλα φαίνονται να είναι χαμένα, φαίνεται πως υπάρχει η ελπίδα. Η σχέση του πεπερασμένου χρόνου με το μέλλον, και το αναπόφευκτο της κατάληξης του μέλλοντος, είναι θέματα που μας απασχολούν και στον τρόπο που εμείς οι ίδιοι βλέπουμε τη ζωή. Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι που φαίνεται σχεδόν αδύνατον να σταματήσει ή να μη γίνει; Μπορούμε να αποτρέψουμε ένα συμβάν στην πραγματικότητα; Μπορούμε να ανατρέψουμε αυτό που γνωρίζουμε ως συμβαίνον δεδομένο;

Ο χρόνος περνάει κάπως περίεργα στα μάτια μας. Δεν κατανοούμε την υφή του. Δεν κατανοούμε την υπόστασή του. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως θέλουμε να «έχουμε χρόνο». Να έχουμε «τον χρόνο που χρειαζόμαστε». Μέσα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, χρειαζόμαστε χρόνο, θέλουμε να έχουμε χρόνο να κάνουμε αυτά που θέλουμε, να δούμε τα άτομα που θέλουμε.

Θέλουμε να κάνουμε ένα «Πάρτυ»(1968), σαν τον Πίτερ Σέλερς, κι ας γίνει το σπίτι λίμπα.

Γιατί ακόμη κι ένας κόσμος ηλιθίων-αν δεν είναι κακοί- αξίζει να σωθεί, όπως στο ευφυέστατο μέλλον του «Idiocracy»(2006).

Γιατί κάποιοι έχουν κουραστεί από την εξαντλητική δουλειά, ακόμη και μέσα στην καραντίνα, και ελπίζετε να γίνει κάτι για αυτό, όπως στο ξεκαρδιστικό «Στην τρέλα του γραφείου»(1999).

Και γιατί τα έφηβα παιδιά σας ίσως είναι έτοιμα για μια επανάσταση ενάντια στην καταπίεση και τους κανόνες που τους φαίνονται ανούσιοι και υπερβολικοί, όπως στο «Ο Αρχάριος»(1998).

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας διαφεύγουν στη ζωή μας. Ίσως πολλά πράγματα που μας ξεφεύγουν. Έτσι είναι και τώρα. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τη συνέχεια, κάπως σαν να βλέπουμε μια καλή ταινία με αναπάντεχες ανατροπές. Μόνο που αυτό δεν είναι ταινία, αυτό είναι η ζωή μας. Και θέλουμε να γίνει καλύτερη, ή ακόμα καλύτερη. Και θα γίνει. Αν το πιστέψουμε. Κι αν, για πρώτη φορά, ενωθούμε και, χωρίς να στεκόμαστε στο τί μας χωρίζει, προσπαθήσουμε να σταματήσουμε αυτά που μας κρατάνε στο «έδαφος», τότε θα σηκωθούμε ψηλά. Και θα κερδίσουμε το χρόνο που μας πήρανε πίσω. Οπότε, ψηλά τα κεφάλια.

Σύντομα θα ξυπνήσουμε και θα βγούμε έξω πετώντας τις μάσκες στο έδαφος και εισπνέοντας το οξυγόνο. Μια μέρα που κανείς δεν θα μας πει τί ώρα να γυρίσουμε σπίτι. Κανείς δεν θα μας ρωτήσει πόσα άτομα είμαστε μαζί έξω. Κανείς δεν θα μας ζητήσει χαρτί ή μήνυμα επειδή είμαστε βόλτα.

Καλή χρονιά.

*Ο Ωριγένης Τσιωνας είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος

Μοιραστείτε την είδηση