Αλληλεγγύη ή βαρβαρότητα!Toυ Αλέξη Λιοσάτου, μέλους της Λαϊκής Ενότητας ΠΕ Κοζάνης)

9 Min Read

Πριν λίγες μέρες ως ΛΑΕ διοργανώσαμε -με επιτυχία- στην Πτολεμαΐδα μια μουσική βραδιά οικονομικής ενίσχυσης του Γ.Θεοφάνου , μέλους του κινήματος κατά των διοδίων. Ήταν μια κίνηση συντροφικής συμπαράστασης, αλλά δεν θα μπορούσαμε να «σώσουμε» εμείς το σύντροφο Γιώργο. Συνεπώς επρόκειτο κυρίως για μια κίνηση συμβολική, μια κίνηση που αναδείκνυε ένα μήνυμα και μια κατεύθυνση για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη σημερινή κρίση: το μήνυμα της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας, της πάλης των απλών ανθρώπων να πάρουν την πρωτοβουλία, να προσπαθήσουν οι ίδιοι να δώσουν λύση στα προβλήματά τους . «Χωρίς μεσάζοντες». Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις των «κοινών θνητών», στις δικές μας δυνάμεις . Το μήνυμα «όχι άλλο σώσιμο, όχι άλλοι ‘ειδικοί’ , όχι άλλες αυταπάτες για νέους σωτήρες »!

Ο Γ.Θ. δεν αποτελεί μοναδική περίπτωση. Περίπου 6.000 παρόμοια πρόστιμα-«ραβασάκια» εστάλησαν από τις αρχές του νέου έτους σε πολίτες της χώρας, μέχρι και 35.000 ευρώ. Ο Γ.Θ είναι ίσως από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του κυνισμού και της δεξιότατης μετάλλαξης του κυβερνώντος κόμματος. Συμμετείχε λίγο καιρό πριν στο κίνημα ανυπακοής με το βλέμμα στην «κυβέρνηση της Αριστεράς» που θα αποκαθιστούσε τις αδικίες, θα καταργούσε διόδια, πρόστιμα και χαράτσια για τους φτωχούς. Εμπνεόταν από τον «Αλέξη» που έμπαινε μπροστάρης και καλούσε τον κόσμο σε ανυπακοή, δεσμευμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια σε μια νύχτα. Έγινε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και εκλέχτηκε συντονιστής της Οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ Σερβίων. Σήμερα το πρώην κόμμα του αφού τον άδειασε (μαζί με ένα μεγάλο ακόμα μέρος του κόμματος) μαζί με την ελπίδα του (μαζί με τις ελπίδες εκατομμυρίων απλών ανθρώπων), όχι μόνο δεν καταργεί τα διόδια, όχι μόνο εφαρμόζει μνημόνια, αλλά τον αντιμετωπίζει με εκδικητικότητα. Το κόμμα που ο ίδιος πάλεψε ενεργά (μαζί με δεκάδες χιλιάδες ακόμα μέλη) για να γίνει κυβέρνηση, σήμερα του ανταποδίδει για την προσφορά του με ένα πρόστιμο 22.000 ευρώ και τον κίνδυνο να χάσει το μοναδικό του σπίτι. Και με την άρνηση της κυβέρνησης να διευθετήσει το θέμα με μια απλή απόφαση, με μια «υπογραφή», με μια «υπόθεση πέντε λεπτών».

Δεν είναι μόνο τα χιλιάδες πρόστιμα από τα διόδια που ΔΕΝ καταργήθηκαν.

Είναι και οι δεκάδες χιλιάδες φτωχοί που κινδυνεύουν να χάσουν την πρώτη κατοικία τους με την υλοποίηση του Μνημονίου 3.

Είναι και η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους. Τα Νοσοκομεία στη Δυτική Μακεδονία βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το Μποδοσάκειο Πτολεμαΐδας έφτασε να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να μείνει χωρίς ΤΕΠ, Παθολογική και Χειρουργική, ενώ ο διοικητής του παραιτήθηκε γιατί δήλωσε πως κινδύνευαν ζωές. Σήμερα οι ανάγκες καλύπτονται (άγνωστο ως πότε) με μετακινήσεις από Κέντρα Υγείας που οι ίδιοι οι μετακινούμενοι γιατροί καταγγέλλουν ως επικίνδυνες και παράνομες. Ο Πρόεδρος των Νοσοκομειακών Γιατρών Δυτικής Μακεδονίας δήλωσε πως είναι φυσιολογικό να μην καλύπτονται οι 40 προκηρυγμένες θέσεις επικουρικών γιατρών με ετήσιες συμβάσεις, όταν οι ανάγκες είναι απλά πενταπλάσιες. Ο επικεφαλής του Σωματείου εργαζομένων στο Μποδοσάκειο δήλωσε ότι προσλήψεις μέσα στο 2016 δεν προβλέπονται από το Υπουργείο Υγείας.

Είναι και η ανθρωπιστική κρίση. Στην Εορδαία των 45 χιλιάδων κατοίκων, την κατεξοχήν «περιοχή της ΔΕΗ», μια από τις πιο ευημερούσες περιοχές και προ κρίσης και σήμερα ακόμα, σύμφωνα με στοιχεία της Δημοτικής Αρχής έκαναν αίτηση για το πρόγραμμα επισιτιστικής βοήθειας περισσότερα από 3000 άτομα, χωρίς καν πολλοί να γνωρίζουν την ύπαρξη του προγράμματος. Από αυτούς σήμερα εξυπηρετούνται με ελάχιστα προϊόντα και σε εντελώς σποραδική και άτακτη βάση περίπου 575, με αναφορές για ουρές ανθρώπων που στριμώχνονται για ένα δωρεάν κοτόπουλο…

Είναι και το προσφυγικό δράμα. 400 νέοι πρόσφυγες κατέφτασαν στο Γυμναστήριο της Λευκόβρυσης Κοζάνης την προπερασμένη Κυριακή και ο κόσμος της αλληλεγγύης  επέστρεψε στο καθήκον. Η συγκινητική ανταπόκριση του κόσμου συνεχίζεται. Όπως και η ανύπαρκτη ενίσχυση από το κράτος, που κατά τα άλλα μεριμνεί για στρατόπεδα-φυλακές των θυμάτων πολέμου, για  «κλειστά σύνορα» και φράχτες και για την «αποτροπή» τους, δηλαδή για να κάνουν το ταξίδι «λιγότερο ελκυστικό» που θα έλεγε και ο ακροδεξιός Τουσκ…

Η αλληλεγγύη είναι ο μόνος τρόπος για να αντέξουν και να επιβιώσουν ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού, σε ένα περιβάλλον που η ανεργία μαίνεται στα ύψη, η εξόντωση των εργατικών και μικροαστικών, των φτωχών και φτωχότατων στρωμάτων κλιμακώνεται με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κι ακόμα περισσότερες επιχειρήσεις κλείνουν …

Η αλληλεγγύη είναι ταυτόχρονα μια βαθύτατη πράξη αντίστασης , μια απόδειξη ότι τον κόσμο μας δεν τον λύγισε ούτε η «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η αντιμνημονιακή φωτιά συνεχίζει να καίει.  Είναι μια εποχή που αντίσταση και αλληλεγγύη είναι έννοιες πιο δεμένες από ποτέ.

Όπως τότε, κάποιες δεκαετίες πριν, όταν το «ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα» , όταν από την αντίσταση στην πείνα οδηγηθήκαμε στη μαζικοποίηση ενός κινήματος που τελικά έδιωξε τους Ναζί και απείλησε περισσότερο από ποτέ τον ίδιο τον ελληνικό καπιταλισμό, σήμερα είναι μια τέτοια εποχή. Ένα «νέο ΕΑΜ» επιβάλλεται και τα σπέρματά του υπάρχουν ήδη στις σημερινές απεργίες, διαδηλώσεις, στα αγροτικά μπλόκα, στη συγκλονιστική αντοχή και εκδήλωση αλληλεγγύης των «από κάτω».

Όπως τότε, έτσι και σήμερα δεν θα βγούμε «όλοι μαζί» από την κρίση. Είναι κάποιοι κύριοι που συνεχίζουν να βγάζουν κέρδη 1 εκατομμύριο ευρώ τη μέρα από τα διόδια , να τσεπώνουν μερικά εκατομμύρια για τη Διαχείριση απορριμμάτων και τα ποδοσφαιρικά γήπεδα-ΑΕ, να αρμέγουν ένα δισεκατομμυριάκι ετησίως από τον ΟΠΑΠ. Κάποιοι Έλληνες μεγαλο-επιχειρηματίες που πληρώνανε λιγότερο από τους περισσότερους Ευρωπαίους σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, και σήμερα πληρώνουν ακόμα λιγότερο. Κάποιοι Έλληνες εφοπλιστές που συνεχίζουν λόγω των συνεχιζόμενων φορο-απαλλαγών να πρωταγωνιστούν στον πλανήτη. Κάποιοι Έλληνες, το 1%, με 800 δις στις τράπεζες της Ελβετίας. Κάποιοι καναλάρχες που με ντιρεκτίβα του Ν.Παππά θα πληρώσουν για τις τηλεοπτικές άδειες maximum 32 εκατομμύρια, αντί να πληρώσουν 350 εκατομμύρια (όπως προέβλεπε το τροϊκανό Μεσοπρόθεσμο του 2011), αντί να πληρώσουν  3,5 δις ή και παραπάνω (όπως θα έπρεπε). Κάποιοι τραπεζίτες που ανακεφαλαιοποιήθηκαν ξανά και ξανά με δεκάδες δις πάνω στην καμπούρα μας. Κάποιοι διεθνείς τοκογλύφοι και fund-οκράτορες για τους οποίους πληρώνουμε άλλα τόσα για τους τόκους ενός χρέους που δημιούργησε ο προαναφερθείς συρφετός.

Όπως τότε, στην πάλη για την επιβίωση, στο δρόμο για την εκδίωξη των Τροϊκανών , των μνημονίων και της κυβέρνησής (-κυβερνήσεών) τους, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το σύνολο της ντόπιας εξουσίας και του κράτους της.  Κι ο «νέος κόσμος» θα χτιστεί απαραιτήτως πάνω στα συντρίμμια τους.

Σε μια διαρκώς πιο φτωχοποιούμενη κοινωνία που εξαθλιώνεται, άλλωστε, η λύση θα είναι όλο και λιγότερο να «μοιράζουμε τα ψίχουλά μας». Στον κόσμο που αντιστέκεται μπαίνει το λογικό ερώτημα «πόσο θα αντέξουμε;» Έχουμε όλοι κι όλες την αγωνία ότι σε λίγο «θα έρθει και η σειρά μας», αν δεν έχει έρθει ήδη.

Η απάντηση στο ερώτημα περνά μέσα από την κατανόηση της αλληλεγγύης μόνο ως ένα σπουδαίο όπλο  για να επισπεύσουμε την αντιμνημονιακή ανατροπή . Από τα «ψίχουλα» πρέπει να ορμήξουμε σε αυτούς που παίρνουν το ψωμί από το τραπέζι και κηρύττουν τη λιτότητα, διαφορετικά θα φτάσουμε να τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Μια πολιτική και κοινωνική ανατροπή από τα αριστερά και από τα κάτω συνεχίζει να είναι αναγκαία κι εφικτή. Η προσδοκία της γεννήθηκε στους αγώνες της προηγούμενης εξαετίας. Περιμένει ακόμα τη δικαίωσή της. Συνεχίζει να ανασαίνει στους σημερινούς αγώνες και πράξεις αλληλεγγύης. Κι επείγει ακόμα περισσότερο.

 

Μοιραστείτε την είδηση