Αναισθησία

1 Min Read

Έχουμε αναισθητοποιηθεί ως κοινωνία. Περνούν μπροστά απο τα μάτια μας οι ειδήσεις για τους αμέτρητους θαλασσοπνιγμούς και θανάτους αθώων ανθρώπων στις θάλασσες και στους καταυλισμούς μεταναστών και προσπερνάμε.
Αυτό συμβαίνει όταν ένα θέμα μπαίνει σταθερά στην ατζέντα και μένει χωρίς λύση επί μακρόν. Χρειάζεται ένα γεγονός συνταρακτικό -που και που- για να ανακινήσει το ενδιαφέρον, αλλά κι αυτό το ενδιαφέρον μένει για λίγο στην επικαιρότητα. Όσο πιο ανήμπορος αισθάνεται κάποιος για να αντιμετωπίσει ένα θέμα, τόσο λιγότερο θέλει να το συναντά μπροστά του.
Κάπως έτσι, φτάσαμε αρκετά χρόνια μετά τα πρώτα ξεσπάσματα του μεταναστευτικού να είμαστε στον ίδιο παρονομαστή. Άνθρωποι να έρχονται, να εγκλωβίζονται στη χώρα μας και κανείς να μην κάνει τίποτα γι’ αυτό. Μόνο με αφορμή διάφορα γεγονότα, όπως το προχθεσινό στη Μόρια, να γίνεται πιο επιτακτική η ανάγκη να τα συζητάμε.
Ξέρουμε, όμως, πολύ καλά ότι «εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις» και ότι όλα σε αυτή τη ζωή είναι ρευστά και δανεικά. Όλα αυτά τα παιδιά που ταλαιπωρούνται, είναι παιδιά όλων μας ή τουλάχιστον κάπως έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για ευχολόγια στο θέμα του μεταναστευτικού. Μόνο ώρα για δράση.

Μοιραστείτε την είδηση