Ακριβώς πενήντα χρόνια πριν, αφού συμπτωματικά η παράσταση «Αρίστος» παίχτηκε στην Κοζάνη στις 16 Φεβρουαρίου, εκτελέστηκε ο Αριστείδης Παγκρατίδης, έχοντας καταδικαστεί τέσσερις φορές σε θάνατο ως ένοχος για τα κατά συρροή εγκλήματα στο δάσος του Σέιχ Σου.
Θύτης ή εξιλαστήριο θύμα σε μια περίοδο, κατά την οποία το καθεστώς επεδίωκε τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης που «έβραζε» μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη;
Η ιστορία του Αρίστου λέγεται από την πλευρά των ανθρώπων που τον ήξεραν και τον έζησαν, «από την καλή και την ανάποδη».
Η μάνα του (Φιλαρέτη Κομνηνού), μια μεροκαματιάρα πλύστρα, αφηγείται σπαρακτικά το πώς δεν τον φρόντισε, όσο έπρεπε και τον έφαγαν οι κακές παρέες.
Ο παιδικός του φίλος, το αφεντικό του, ο ψαράς που τον έβγαλε στην ανδρική πορνεία, η Λολό η τραβεστί με τα καλιαρντά της και πολλοί άλλοι χαρακτήρες του υποκόσμου παρελαύνουν επί σκηνής, μεταφέροντας το κλίμα της Θεσσαλονίκης την εποχή εκείνη.
Η παράσταση υπηρετείται πανάξια από τους τρεις εξαιρετικούς ηθοποιούς, αλλά και τον μουσικό επί σκηνής. Ο «Αρίστος» είναι από τα έργα που σε καθηλώνουν με την λιτή και ευρηματική σκηνοθεσία, το ταλέντο των ηθοποιών και το κείμενο. Χωρίς περιττά στοιχεία και φιοριτούρες. Έτσι, όπως ταιριάζει σε μια τέτοια ιστορία.
