Η νεότερη ελληνική ιστορία είναι ουσιαστικά η αφήγηση πολλών χαμένων ευκαιριών, καθώς στην πλειονότητα των περιπτώσεων, όπως γίνεται αντιληπτό εκ του αποτελέσματος, δεν προκρίθηκαν οι πολιτικές λύσεις που περιλάμβαναν το συμβιβασμό, αναγκαίο στοιχείο της πολιτικής.
Από την αρνητική τροπή των διαπραγματεύσεων μεταξύ αριστερών δυνάμεων και Τσόρτσιλ, μέχρι τις αλλεπάλληλες αποτυχίες στο διπλωματικό πεδίο (Κυπριακό και Σκοπιανό) γίνεται προφανές ότι κάθε διαπραγμάτευση που δεν γίνεται από θέση ισχύος, την επόμενη φορά οδηγεί σε διαπραγμάτευση από ακόμα χειρότερη θέση. Το θέμα είναι κατά πόσο εκείνοι που βρίσκονται στις διαπραγματεύσεις αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα τη ρεαλιστικότητα των στόχων τους και αρπάζουν την ευκαιρία της συμφωνίας ή του συμβιβασμού εγκαίρως. Πριν οι απώλειες γίνουν ασύμμετρες.
Οταν σε αυτή τη διαδικασία μπαίνουν εμπόδιο οι ακραίες θέσεις, οι οποίες σαφώς δεν αφήνουν χώρο στη μετριοπάθεια και στην ορθολογική διαδικασία επιλογής λύσεων, τότε το μείγμα μπορεί να γίνει εκρηκτικό.
Η εξισορρόπηση, η σύνθεση απόψεων και ο διάλογος δεν είναι επ’ ουδενί ένδειξη αδυναμίας. Στον αντίποδα η πολωτική συνθηματολογία και οι διάφοροι τσαμπουκάδες δίκην επίδειξης ισχύος για εσωτερική ή εξωτερική κατανάλωση οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε επιλογές που μπορεί αργότερα να έχουν υψηλότερο κόστος. Η πολιτική ατζέντα έχει περισσότερο χώρο για πολιτικές υπερβάσεις και ιδεολογικές συναντήσεις, καθώς ο δρόμος προς αυτές έχει εδώ και πολλά χρόνια ανοίξει.
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το Μάιο του 2012).
Ιωάννα
[email protected]
