Παθητικοί θεατές, ενεργοί το πολύ έως το σημείο να πληκτρολογήσουμε καμιά αράδα. Ύστερα ζητάμε συγνώμη, αναλαμβάνοντας τάχα μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί ως “κακούργα κενωνία”. Συνήθως υποκριτικά, χωρίς διάθεση να αλλάξει κάτι, αλλά έτσι βρε αδερφέ για να γίνεται κουβέντα. Συγγνώμη από τα βρέφη που χάθηκαν στη Γάζα, συγγνώμη από τα νεκρά παιδιά στη Συρία, συγγνώμη από το νεογέννητο που άφησε η 19χρονη να πεθάνει.
Δε χρειάζεται, ούτε και φτάνει η συγνώμη. Στο κάτω-κάτω δεν ευθυνόμαστε οι πολλοί γι’ αυτά που κάνουν οι λίγοι. Για την αδράνεια μας ευθυνόμαστε, όταν η στήριξη, η καταγγελία, η ενημέρωση και η βοήθεια είναι το μόνο που χρειάζεται.
Δεν είναι εύκολο. Καθόλου εύκολο το να ανακατευτείς εκεί που δε σε σπέρνουν και να ταχθείς με την πλευρά του δίκιου. Να σταματήσεις στο δρόμο και να υπερασπιστείς το θύμα με το φόβο να φας καμιά αδέσποτη. Να εκφράσεις δημόσια και επώνυμα την άποψή σου, κινδυνεύοντας να λιντσαριστείς διαδικτυακά. Να μπεις μπροστά στο νταή της κάθε εξουσίας και να του κόψεις τη φόρα. “Να αποφεύγεις τους καβγάδες”, δεν σου έμαθαν;
Γι’ αυτό και προτιμούμε τη σιωπή. Μια σιωπή που έχει μεγάλο κόστος για την κοινωνία, αφού αφήνει τους ψευτονταήδες να κάνουν τα κουμάντα. Οι υπόλοιποι συντασσόμαστε, καταδικάζουμε, άντε να ψελλίσουμε και καμιά συγνώμη.
Ιωάννα
Δε φτάνουν οι συγγνώμες
Μοιραστείτε την είδηση
