“Δέκα χρόνια στην Αγγλία” Tης Ρόζης Τσικριτζή

5 Min Read

Κάθομαι στο γραφείο και ακούω δεύτερο πρόγραμμα από 3000 χιλιόμετρα μακριά. Έχω το ακουστικό μόνο στο ένα αυτί, το άλλο είναι ελεύθερο και διαθέσιμο να συλλέγει ήχους σε άλλη γλώσσα. Παραδόξως, η αυτοσυγκέντρωση μου είναι καλή και καταφέρνω ενώ δουλεύω να χαμογελάω ή να αυξάνω τους χτύπους της καρδιάς μου και το ρυθμικό χτύπημα των ποδιών κάτω από το γραφείο, όταν ένα τραγούδι με συγκινεί ή μ’αρέσει.
Σήμερα, σκέφτομαι, έχω επέτειο. Κάπως έτσι λειτουργεί το σώμα μου και το μυαλό δέκα χρόνια τώρα, πάντα υπάρχει μια κεραία στραμμένη στην Ελλάδα και σε ότι σημαίνει Ελλάδα για μένα.

Κουβαλώ μνήμες, πρόσωπα, γεύσεις, τόπους, εικόνες, γέλια, ιστορίες, μυρωδιές συνέχεια μαζί μου. Ακόμα και με το ραδιόφωνο κλειστό, αυτή η απλωμένη κεραία πάντα συντονίζεται και λαμβάνει σήμα. Αρκεί μόνο μια σκέψη. Γίνεται πιο γρήγορα και από αναπνοή.

Δέκα χρόνια εδώ, ήρθα με ένα εκτυπωμένο εισιτήριο της Ολυμπιακής. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο. Προσπάθησα να μετρήσω τα αεροπλάνα, τα χιλιόμετρα, τις ώρες ταξιδιών, τα χρήματα στα εισιτήρια, τις βαλίτσες που έχω αγοράσει, τους καβγάδες να στριμώξω όσο περισσότερα πράγματα μπορώ. Αδύνατον. Μέτρησα τις στιγμές όμως, αυτές δεν ξεχνιούνται, είναι μέρος του εαυτού μου. Δέκα χρόνια που για άλλους μπορεί να κύλησαν νερό, αλλά εγώ μέτρησα την κάθε μέρα.
2 σπίτια, 10 συγκατοίκους, παρέες με ξένους, παρέες με Έλληνες, ταξίδια στην Ευρώπη και τον κόσμο, καινούριες γεύσεις, γλώσσες και συνήθειες.

Στην αρχή ενθουσιάστηκα με τις ορατές διαβάσεις, τα σκιουράκια στα πάρκα, τους κύκνους και τις πάπιες στα ποτάμια. Γρήγορα βαρέθηκα το μόνιμο πράσινο χρώμα, την υπερβολική ησυχία, τα franchise, την ομοιομορφία, την επίπεδη χώρα. Προσπάθησα να καταλάβω το alcohol culture, καθώς και γιατί όλος ο κόσμος συνωστίζεται στα super markets τα σαββατοκύριακα και ψωνίζει σαν να έρχεται πόλεμος και πού κρύβεται μετά τις 6 τις καθημερινές.

Αναρωτήθηκα πώς γίνεται να παίρνει κάποιος σύνταξη και αντί να κάνει πράγματα που του αρέσουν σε ένα οικείο περιβάλλον, απολαμβάνοντας τη ζωή του, τα παιδιά και τα εγγόνια του, σηκώνεται και φεύγει να μείνει σ’άλλη χώρα επειδή έχει απλά ήλιο χωρίς να ξέρει ξαφνικά κανέναν.

Έβρισα για τον καιρό, το health & safety, τη νοοτροπία, το φαγητό, τον καφέ, την αισθητική, τα μποτιλιαρίσματα, το inflexible thinking, την απαράδεκτη ασέβεια των μαθητών στα σχολεία και τη μοναξιά του σκεπτόμενου δασκάλου.

Εκτίμησα την ύπαρξη αξιοπρέπειας, την τήρηση βασικών κανόνων, την οικονομική ανεξαρτησία, την τάξη, τις ευκαιρίες, την αξιοκρατία, το σεβασμό στα εργασιακά δικαιώματα το άνοιγμα του μυαλού, την αποδοχή και την ανάδειξη της διαφορετικότητας.

Σιχτίρισα την αισχρή εκμετάλλευση των μεσιτικών γραφείων, την ποιότητα των σπιτιών σε σχέση με την τιμή τους, τις χωριστές βρύσες, τα χαλιά, την υγρασία, τα ομοιόμορφα, άγευστα λαχανικά και φρούτα σε σελοφάν. Απόλαυσα τα άκαπνα bar και εστιατόρια, τα πάρκα.

Διχάστηκα και απελπίστηκα με το NHS και την αδυναμία σωστής διάγνωσης και θεραπείας

.
Γνώρισα ξένους και Έλληνες, δέθηκα με φίλους και συγκατοίκους, μετά τους αποχαιρέτισα, ξεκινώντας πάλι από την αρχή. Εδώ οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όσο γρήγορα ταξιδεύουνε τα σύννεφα στον ουρανό.

Κουράστηκα να βλέπω φίλους και συγγενείς από Facebook, Viber, Skype και Messenger, και να διοχετεύω συναισθήματα, αγκαλιές και γέλια ηλεκτρονικά, με ένα κρύο emoticon. Δεν ήμουνα εκεί να αποχαιρετίσω αγαπημένους που χάθηκαν και τρέμω πώς θα το αντιμετωπίσω ξανά αν χρειαστεί.

Σιχάθηκα τους κόμπους στο στομάχι σε κάθε αποχαιρετισμό, τα κουμπωμένα δάκρυα, το contrast συναισθημάτων στην άφιξη και στην αναχώρηση.

Νοστάλγησα και νοσταλγώ πολλά. Μεγάλωσα.
Ωστόσο, παρά τις τεράστιες αντιθέσεις, ακόμα προσπαθώ να απολαμβάνω την κάθε μέρα. Και σ ‘αυτό βοηθάει πολύ ένα μικρούτσικο αγοράκι που είναι πάντα χαμογελαστό, εκστασιάζεται με το παρόν και δεν σκέφτεται ποτέ το παρελθόν ή το μέλλον. Και χαίρεται τόσο όταν προσπαθεί να αγγίξει τον παππού και τη γιαγιά στο Skype αλλά ευτυχώς δεν με ρωτάει ακόμα να του εξηγήσω το γιατί πρέπει να είναι έτσι. 
Είμαι τυχερή που είμαι εδώ από επιλογή κι όχι από ανάγκη (βλέπε Συρία) και είμαι σίγουρη ότι κοντά στο γιο μου έχω πολλά να μάθω για αυτό το ταξίδι της ζωής. Το be continued λοιπόν…

Μοιραστείτε την είδηση