Διαδρομές στις Πρέσπες Tου Λάζαρου Τσικριτζή

4 Min Read

 

Συνήθως όσοι επισκέπτονται την Πρέσπα αρκούνται σε έναν καφέ ή φαγητό στους Ψαράδες ή στη Μικρολίμνη κι έναν μικρό περίπατο στον Άγιο Αχείλιο. That’s all.
Όμως η Πρέσπα είναι ατελείωτη. Έχει χίλια δυο πράματα να δεις. Όχι μόνο το μαγευτικό λιμναίο οικοσύστημα, αλλά και τον πολιτισμό και το παρελθόν ενός τόπου, ο οποίος σημαδεύτηκε όσο κανένας άλλος από τον εμφύλιο. Και κάθε φορά ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν κι άλλες γωνιές, ιστορίες και μύθοι που δεν πρόλαβες να γνωρίσεις και σε υποχρεώνουν να πας και να ξαναπάς στις λίμνες.
Την Κυριακή λοιπόν περπατήσαμε «μετά της συμβίας», (αλλά φευ χωρίς τα τέκνα), σε ένα από τα πολλά παραλίμνια «μυστικά» μονοπάτια των Πρεσπών. Αυτό που συνδέει τη Μικρολίμνη με το ερειπωμένο χωριό Κρανιές προς τα αλβανικά σύνορα. Τρεις ώρες διαδρομή, αρκετή για να γεμίσει τις .. μπαταρίες για τρεις μήνες. Ξεκινήσαμε από τη Μικρολίμνη, πάντα νοικοκυρεμένη και ευχάριστα αλλαγμένη από μια πρόσφατη ανάπλαση.
(σσ. Η Μικρολίμνη στον εμφύλιο έπαιξε το ρόλο του τροφοδότη του Δημοκρατικού στρατού. Φούρνοι, ραφτάδικα, συνεργεία επισκευής όπλων ήταν εγκατεστημένα εκεί για να καλύπτουν τις ανάγκες των ανταρτών).
Μετά από 50 λεπτά περπάτημα και αφού απολαύσαμε «αφ’ υψηλού» τη λίμνη, φτάσαμε στο λιβάδι της Λάτιστας δίπλα στους καλαμιώνες με τα νούφαρα. Όσοι ξέρουν από μανιτάρια έχουν το μέρος σταμπαρισμένο. Βρήκαμε και άγριο κρόκο και αρκετές κρανιές φορτωμένες. Θα μας συγχωρέσουν ελπίζω οι αρκούδες που κλέψαμε λίγα από τα κράνα τους (άλλωστε «χορταίνει η αρκούδα με κράνα ;») για λικέρ και μαρμελάδα, ψίχα μουχόζ’κη. Εντοπίσαμε επίσης τις πεταλούδες Argynis paphia με τις περίεργες πτήσεις. Επόμενος σταθμός οι Κρανιές (ή Ντρένοβο από τη σλάβικη λέξη ντρεν που σημαίνει κρανιά). Ακολουθήσαμε τον παλιό εμπορικό μουλαρόδρομο που συνέδεε το Μοναστήρι (Μπίτολα) με την Κορυτσά (Κόρτσε). Σκιερό αλλά και κακοτράχαλο σε μερικά σημεία το μονοπάτι είχε εμφανή τα ίχνη από τις παλιές ξερολιθιές που το συγκρατούσαν στέρεα για να μην το πάρει το νερό. Στις Κρανιές χάσκουν τα ερείπια της παλιάς εκκλησίας του προφήτη Ηλία και του σχολείου. Στην απέναντι πλευρά της λίμνης το Αγκαθωτό (ερείπια κι αυτό), όπου μεταφέρονταν οι τραυματίες αντάρτες για να τους περιθάλψουν στην περιβόητη σπηλιά του Κόκκαλη. Ο νους αναπόφευκτα προσπαθεί να φανταστεί εικόνες από τα ταραγμένα εκείνα χρόνια. 
Επιστροφή χωρίς στάση γιατί ο ήλιος ήταν ήδη ψηλά και το νερό είχε σωθεί. Πήγαμε ανοργάνωτοι (με πέδιλα !) κι ούτε ένα κινητό της προκοπής δεν είχαμε για να τραβήξουμε καμιά φωτογραφία (αυτές που ανεβάζουμε είναι από google earth). Αποφασίσαμε να πάμε στο άψε σβήσε, χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει. Ας είναι καλά ο Μιχάλης ο Πετράκος που μας πρότεινε τη διαδρομή και που την προηγούμενη μέρα μας φιλοξένησε στη γιορτή που είχε «εν χοροίς και οργάνοις» η Πρέσπα για το φασόλι και το φτωχό τσιρόνι (είδος .. υπουργικό πλέον). Μας έδωσε ό άνθρωπος και ζαρζαβατικά από το μπαχτσέ του, αλλά και τον πολύ καλό Οδηγό με «Τα μονοπάτια της φύσης και της ιστορίας» της Εταιρείας Προστασίας Πρεσπών. Από εκεί και οι παραπάνω πληροφορίες για τη διαδρομή, αλλά και για τα πλια και τα ζούζουλα (για όσους τυχόν αναρωτήθηκαν πως ο Τσικριτζής έγινε .. εντομολόγος κι έμαθε όλοι τς περπιραίοι τώρα στα γεράματα)

Μοιραστείτε την είδηση