«Δεν μπορείς να διαχειριστείς κάτι που δεν μπορείς να μετρήσεις» ανέφερε ο Δημήτρης Μπουραντάς για άλλη μια φορά σε ομιλία του προχθές στην Κοζάνη, θέλοντας να τονίσει τη σημασία της αξιολόγησης με βάση συγκεκριμένους ποιοτικούς και ποσοτικούς δείκτες.
Μάλιστα, έφερε ως παράδειγμα τον οικογενειακό προϋπολογισμό και τη σύζυγο που δεν ξέρει πόσα χρήματα δίνει στο σούπερ-μάρκετ σε μηνιαία βάση.
Όσο παιδαριώδες κι αν ακούγεται το παραπάνω για όσους ασχολούνται με τη διοίκηση επιχειρήσεων, στην πράξη πάρα πολλές από τις μικρές ελληνικές επιχειρήσεις δεν το τηρούν. Δεν γνωρίζουν δηλαδή ούτε το μοναδιαίο κόστος παραγωγής του προϊόντος τους, ούτε τα έξοδά τους σε μηνιαία βάση. Κινούνται δηλαδή περισσότερο διαισθητικά και λιγότερο ορθολογικά, πέφτοντας έτσι σε ολέθριες παγίδες.
Στην ουσία όταν δεν μπορείς να μετρήσεις την απόδοσή σου, δεν μπορείς και να την βελτιώσεις. Δεν έχεις την ολοκληρωμένη εικόνα για το τι συμβαίνει και που βρίσκεται το πρόβλημα.
Αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα των ελληνικών επιχειρήσεων, αλλά αποτελεί εγγενές στοιχείο της κουλτούρας της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της. Οικογένειες, σχολεία, πανεπιστήμια, επιχειρήσεις λειτουργούν χωρίς ορθολογικά κριτήρια και κατ’ επέκταση χωρίς αξιολόγηση, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σαφής εικόνα για το πώς μπορούν να κάνουν τα πράγματα καλύτερα. Κι αυτό είναι κάτι σχετικά εύκολο να αλλάξει, αρκεί να το θέλουμε.
Ιωάννα
