Προφανώς και γίνεται κάποια δουλειά, έστω και στις εικονικές (virtual) αίθουσες των πανεπιστημίων. Ίσως και πολύ σημαντική, εάν οι άνθρωποι που βρίσκονται μπροστά από την κάμερα έχουν διάθεση και αξιοποιούν τα εργαλεία. Μέχρι εκεί όμως και πρέπει αυτό να ειπωθεί με κάθε τρόπο μη μας μείνει ….η συνήθεια.
Κι αυτό γιατί η αίθουσα δεν είναι απλώς ένας χώρος συνάθροισης με φυσική παρουσία. Είναι πολύ περισσότερα από αυτό.
Σύμφωνα με τον Λατινοαμερικάνο παιδαγωγό Freire, στην αίθουσα και μέσα από μια κριτική παιδαγωγική προσέγγιση θα πρέπει να παρέχονται τα μέσα στους μαθητές/φοιτητές να μαθαίνουν με όρους αυτενέργειας και να εμπλέκονται σε μια κουλτούρα προβληματισμού, κάτι πολύ πιο σημαντικό και δύσκολο από την ικανότητα στην τυποποιημένη μάθηση και στην εφαρμογή αποκτημένων δεξιοτήτων. Κατά τον Freire η παιδαγωγική πρέπει να έχει νόημα, προκειμένου να είναι κριτική και μετασχηματιστική.
Όλα αυτά, λοιπόν, συμβαίνουν επειδή οι αίθουσες είναι “ζωντανές” και όλοι όσοι είναι μέσα σε αυτές αλληλεπιδρούν, συμβάλλοντας δημιουργικά, ενίοτε και με χαοτικό τρόπο. Όσο καλές, επομένως, κι αν είναι οι εικονικές αίθουσες θα αποτελούν πάντα μια λύση ανάγκης.
