Έκθεση, διαβάζουμε, της Κομισιόν διαπιστώνει ότι σε ποσοστό μεγαλύτερο του 30% οι Έλληνες μαθητές έχουν χαμηλές επιδόσεις στα μαθηματικά, στην έκθεση και στις φυσικές επιστήμες, ενώ το 27,3% υστερεί στην ανάγνωση.
Κάτι τέτοιες εκθέσεις και διαπιστώσεις μας οδηγούν, με την κατάλληλη πλαισίωση απο τα μέσα, σε πανικό, τόσο που καταλήγουμε στο ότι τα παιδιά μας είναι αγράμματα.
Προφανώς, μια τέτοια παρατήρηση δεν πρέπει να περνάει στα ψιλά γράμματα, αλλά να αποτελεί σημείο προβληματισμού και έναρξη στοχευμένων δράσεων.
Απο την άλλη, όμως, δεν σημαίνει και ότι τα ελληνόπουλα είναι αγράμματα ή ότι τις τελευταίες δεκαετίες δεν σημειώθηκε τεράστια πρόοδος στην εκπαίδευση με τα όποια -μεγάλα είναι η αλήθεια- προβλήματα.
Αν αναλογιστεί κάποιος πόσα παιδιά έμεναν εκτός εκπαίδευσης στα μέσα του προηγούμενου αιώνα και πόσο λίγα ήταν τα προνομιούχα παιδιά που είχαν πρόσβαση σε στοιχειώδεις υποδομές εκπαίδευσης, θα αντιληφθεί εύκολα το πόσα μεγάλα βήματα έχουν γίνει.
Ασφαλώς, είναι και τόσα ακόμα που πρέπει να γίνουν, αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε την θετική εξέλιξη, αλλά ούτε και να συγκρινόμαστε μονίμως με εκπαιδευτικά περιβάλλοντα που προηγούνται ημών αρκετά χρόνια.
Είναι τα παιδιά μας αγράμματα;
Μοιραστείτε την είδηση
