Πάντοτε η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη διάθεση προσφοράς και εθελοντισμού. Ίσως επειδή έτσι γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι –το άλλοτε φορτωμένο με τα χίλια δυο καλούδια- και έξω από την καθημερινή ρουτίνα, μπορούμε να σκεφτούμε λίγο πιο έξω από τον εαυτό μας και να φτάσουμε μέχρι την πόρτα του διπλανού μας.
Φέτος, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολύ απλά γιατί αυτοί που έχουν ανάγκη δεν μοιάζουν πλέον με το τζίτζικα του μύθου του Αισώπου, αλλά έχουν χαρακτηριστικά του μέρμηγκα, ο οποίος μεροδούλι-μεροφάι ετοίμαζε τις προμήθειες και ξαφνικά έχασε το μηνιάτικο, τη μια και μοναδική πηγή εισοδήματός του.
Είναι εύκολο να τους ξεχωρίσεις, αφού έχουν μια συστολή στο βλέμμα τους και είναι φανερό ότι δεν έχουν συνηθίσει να ζητούν. Εξαναγκάστηκαν όταν έχασαν το μεροκάματο και συσσωρεύτηκαν οι δόσεις του στεγαστικού ή τα ενοίκια και τους έκαναν έξωση. Από ‘κει και πέρα τα υπόλοιπα έρχονται σε χρόνο μηδέν και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι να εξαρτάσαι από την καλοσύνη των ξένων. Εσύ που μέχρι πριν λίγο καιρό ήσουν ένας από όλους τους άλλους.
Είναι μεγάλη δύναμη να μη γυρνάς το βλέμμα στη δυστυχία, σαν να είναι κάτι που δεν σε αφορά. Και μόνο η ένδειξη συμπαράστασης, με ένα πιάτο φαγητό, μια καλή κουβέντα, μια κίνηση συμπάθειας. Δεν σώζει μα δείχνει ανθρωπιά.
Φέτος, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολύ απλά γιατί αυτοί που έχουν ανάγκη δεν μοιάζουν πλέον με το τζίτζικα του μύθου του Αισώπου, αλλά έχουν χαρακτηριστικά του μέρμηγκα, ο οποίος μεροδούλι-μεροφάι ετοίμαζε τις προμήθειες και ξαφνικά έχασε το μηνιάτικο, τη μια και μοναδική πηγή εισοδήματός του.
Είναι εύκολο να τους ξεχωρίσεις, αφού έχουν μια συστολή στο βλέμμα τους και είναι φανερό ότι δεν έχουν συνηθίσει να ζητούν. Εξαναγκάστηκαν όταν έχασαν το μεροκάματο και συσσωρεύτηκαν οι δόσεις του στεγαστικού ή τα ενοίκια και τους έκαναν έξωση. Από ‘κει και πέρα τα υπόλοιπα έρχονται σε χρόνο μηδέν και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι να εξαρτάσαι από την καλοσύνη των ξένων. Εσύ που μέχρι πριν λίγο καιρό ήσουν ένας από όλους τους άλλους.
Είναι μεγάλη δύναμη να μη γυρνάς το βλέμμα στη δυστυχία, σαν να είναι κάτι που δεν σε αφορά. Και μόνο η ένδειξη συμπαράστασης, με ένα πιάτο φαγητό, μια καλή κουβέντα, μια κίνηση συμπάθειας. Δεν σώζει μα δείχνει ανθρωπιά.
(Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 2011 στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, μα φέτος είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ).
