Για τα δημοψηφίσματα

Σε λίγες μέρες, στις 5 Ιουλίου, συμπληρώνονται τρία χρόνια από το δημοψήφισμα που έβαλε εκατομμύρια Ελλήνων στα παραβάν μπροστά σ’ ένα εντελώς κακοδιατυπωμένο και παραπλανητικό ερώτημα και οδήγησε εν τέλει με χορούς και τραγούδια στον τραγέλαφο ενός «περήφανου όχι» που γρήγορα μετατράπηκε σε «ναι σε όλα».
Προηγουμένως, ο κόσμος είχε χωριστεί σε «μενουμευρώπηδες» και «ακηδεμόνευτους πατριώτες της δραχμής» και αντάλλασσε πολεμικά τσιτάτα στα κοινωνικά μέσα. Τη συνέχεια όλοι την παρακολουθήσαμε.
Τώρα ξανασυζητάμε για δημοψήφισμα και πάλι στο πόδι, αντιμετωπίζοντας ένα κορυφαίο εργαλείο της δημοκρατίας, αυτή τη φορά όχι ως μέσο άσκησης πίεσης στα εξωτερικά ακροατήρια, αλλά ως παιχνίδι για εσωτερική κατανάλωση.
Ασφαλώς και το δημοψήφισμα είναι δικαίωμα, αλλά η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος είναι ταυτόχρονα μια πολύ σοβαρή υπόθεση με συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η γνώση των παραμέτρων του θέματος από τους ίδιους τους ψηφοφόρους κι εδώ πρέπει να πούμε ότι τα θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν προσφέρονται ιδιαίτερα. Δεύτερον και εξίσου σημαντικό, απαιτείται ένα σαφές ερώτημα με γνωστές εκ των προτέρων τις συνέπειες της λαϊκής ετυμηγορίας.
Αν λοιπόν οι προϋποθέσεις αυτές δεν πληρούνται και δεν έχουμε σταθμίσει τα επόμενα βήματα ούτε και διαθέτουμε εναλλακτικά σενάρια, τότε πάμε απλά για μια κίνηση εντυπώσεων και εκτόνωσης που όπως μας έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.
Ιωάννα