Τα τελευταία χρόνια πέφτω όλο και πιο συχνά πάνω σε αυτή τη λέξη, που είναι αλήθεια ότι δεν είναι του γούστου μου. Ποιος άραγε επιλέγει να είναι σκατόψυχος; Ποιος βρίσκει χαρά με τον πόνο και τη δυστυχία των άλλων; Ποιος εκμεταλλεύεται μια κακή στιγμή, για να πατήσει πάνω και να κάνει το δικό του;
Εξαρτάται απο το περιβάλλον που επιλέγεις να είσαι, αλλά και τη σημασία που θα δώσεις σε ανθρώπους που δεν σε εκφράζουν. Πολλοί διαμαρτύρονται για την τοξικότητα των συναισθημάτων των γύρω τους. Αλλά δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό, παρά μόνο κάθονται και τους υφίστανται.
Η σκατοψυχιά, η τοξικότητα, η αφόρητη και μπανάλ βλακεία δεν εμφανίστηκαν σήμερα, ούτε είναι προνόμιο της εποχής μας. Απλά σήμερα προβάλλονται ίσως περισσότερο. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δνε μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε και να τις εξορίσουμε απο το πεδίο των δικών μας ενδιαφερόντων και αναζητήσεων.
Ας συνεχίσουν, λοιπόν, όλοι αυτοί που κοιμούνται και ξυπνούν με την επιθυμία να κάνουν κακό στους άλλους, το δρόμο που έχουν διαλέξει. Δεν θα τους κάνουμε παρέα, γιατί η ζωή έχει ένα μαγικό τρόπο να βάζει τα πράγματα στη θέση τους και να δημιουργεί προτεραιότητες.
Ιωάννα
