Κάποιοι απο εμάς έχουμε την …πολυτέλεια της βιωματικής εμπειρίας της αναπηρίας στο άμεσο περιβάλλον μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επιτρέπουμε στους άλλους να μιλούν, αλλά περιμένουμε λίγη περισσότερη ευαισθησία και κοινό νου στην καθημερινότητα.
Αναπηρία, λοιπόν, σημαίνει:
να μπαίνεις σ’ ένα καφέ, εστιατόριο, χώρο διασκέδασης και να ελέγχεις πρώτα την πρόσβαση στην τουαλέτα και ύστερα τη διακόσμηση ή τη μουσική
να συνηθίσεις τα βλέμματα των άλλων, άλλοτε διεισδυτικά, άλλοτε περίεργα και άλλοτε απλά ανόητα
να μάθεις να διαχειρίζεσαι τις αδιάκριτες ερωτήσεις και να δίνεις έξυπνες απαντήσεις
Μια απο τις πιο διδακτικές ιστορίες που έχω ακούσει για τη διαχείριση της αναπηρίας είναι απο την κ. Αννούλα που έχω την τιμή να είναι φίλη μου και διαθέτει μεγάλη προϋπηρεσία στο θέμα.
Έχοντας, λοιπόν, η ίδια σοβαρά προβλήματα κινητικότητας απο παιδί μετά απο πολιομυελίτιδα, πήρε την ακόλουθη συμβουλή απο τον πατέρα της: «μη στεναχωριέσαι παιδί μου αν σου πουν κάτι τα άλλα παιδιά. Εκείνα θα στεναχωρεθούν περισσότερο όταν καταλάβουν τι έχουν κάνει».
Και κάπως έτσι η Αννούλα έγινε ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος που δεν ζήλεψε ποτέ κανέναν γιατί μπορούσε να χοροπηδάει ή να τρέχει χωρίς βοήθεια. Επίσης, έγινε ένας άνθρωπος που όταν του μιλάς, έχει τόσα πολλά να πει που ποτέ στην εικόνα η αναπηρία δεν βρίσκει θέση. Αυτή την εικόνα κράταω.
Ιωάννα
[email protected]
