Βλέποντας αυτό που συμβαίνει καθημερινά στο χώρο των μέσων σκεφτόμουν κάτι να γράψω, ώσπου έπεσα στην ανάρτηση της δημοσιογράφου Σελάνας Βροντή για τη δική της απόλυση.
Το παρακάτω απόσπασμα είναι αρκούντως διαφωτιστικό για το τι συμβαίνει στα πάλαι ποτέ κραταιά «μαγαζιά» της δημοσιογραφίας.
«Η Καθημερινή δεν είναι το «γερό» και «υγιές» μαγαζί που οι αναγνώστες νομίζουν. Πετάνε τους ανθρώπους στο δρόμο σιγά σιγά και αθόρυβα ή αλλους τους υποβιβάζουν, στέλνοντας τους σε ένα «αργό θάνατο». Στις πρώτες απολύσεις υπήρχε αναστάτωση και στεναχώρια μεταξύ των εργαζομένων. Με τον καιρό όμως συνήθιζες, όπως συνηθίζεις τον θάνατο σε έναν πόλεμο: Ειναι σαν να βγάζουν τα «πτώματα» έξω με μαύρες σακούλες και κανείς δε δίνει σημασία. Ο θανατός σου, η ζωή μου. Μάλιστα μερικές φορές, κάναμε πλάκα μεταξύ μας, λέγοντας να μην σηκώνουμε κάθε 1η του μήνα τα τηλέφωνα γιατί μπορεί να «είναι από το λογιστήριο.
Οσο όμως και να προετοιμαζόμουν ψυχολογικά όλα αυτα τα χρόνια για το «τηλεφώνημα», όταν με πήρε ο προϊστάμενος του λογιστηρίου να «περάσω από το γραφείο του», αισθάνθηκα ότι με καλούν να πάω στη λαιμητόμο. Χωρίς υπερβολή. Είναι φρικτό το συναίσθημα».
Μέσα σε κάποιες εκατοντάδες λέξεις η Βροντή περιγράφει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς δεν αφορά μόνο στα ΜΜΕ. Η απόλυσή της είναι η απόλυση όλων μας.
Ιωάννα
[email protected]
