Για τη Μπέτυ και κάθε Μπέτυ, Μαρέβα ή Μαίρη Παναγιωταρά μπορούμε να πούμε πολλά.
Να σχολιάσουμε, να κουτσομπολέψουμε, να κριτικάρουμε.
Να σταθούμε στα ρούχα που φορούν, στα χτενίσματα που κάνουν ή στο αν είναι «ταγάρια».
Στην ιδιωτική συζήτηση όλα αυτά, γιατί στη δημόσια, η κριτική μας οφείλει να είναι επί της ουσίας.
Δεν θα μπω στα θέματα που αφορούν στα έμφυλα στερεότυπα. Έχουμε διαβάσει και για άνδρες, αναφορές σε κλισέ εκτός τόπου και χρόνου. Πολύ περισσότερο για γυναίκες, βέβαια, οι οποίες μονίμως πρέπει να αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε μόνο…όμορφες.
Θα σταθώ, όμως, στο πόσο ουσιαστική είναι μια κριτική, όταν μπερδεύει μέσα της στοιχεία που αφορούν στο «ποιος είναι» και «τι λέει» και όχι «τι κάνει κάποιος».
Αυτό, βέβαια, είναι ένα πρόβλημα που δεν αφορά μόνο στην πολιτική, αλλά και στις προσωπικές μας σχέσεις, όταν χάνουμε τη μπάλα και αντί να ασχοληθούμε με το τι ήταν αυτό που μας πείραξε, πλέκουμε τα …εγκώμια σε αυτόν που θεωρούμε ότι ευθύνεται.
Η πολιτική κριτική οφείλει, όμως, σε αντίθεση με την κριτική του καφενείου, να διαχωρίζει τη θέση της και να είναι σοβαρή, επί της ουσίας και προπάντως χρήσιμη.
Ιωάννα
[email protected]
