«Η πρώτη φορά που αναμετρήθηκα με τις ταυτότητες ήταν το 1981, σε ηλικία 15 ετών. Ήμασταν με τους γονείς μου στην Αθήνα. Κάποιο βράδυ πήρα ένα ταξί για να πάω στο Λυκαβηττό σε μια συναυλία του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Ο ταξιτζής κατάλαβε πως δεν ήμουν από την Αθήνα. «Από που είσαι παλικάρι;» με ρώτησε. «Από τη Θεσσαλονίκη» του απάντησα. «Μακεδόνας λοιπόν» σχεδόν μονολόγησε. «Όχι πρόσφυγας»! Είδα το απορημένο βλέμμα του και αγχώθηκα. Γενικώς, το άγχος του επαρχιώτη που έξω από την πόλη του είναι έξω από τα νερά του δεν το απέβαλα ποτέ. «Τι εννοείς;», συνέχισε, «τώρα ήρθες στην Ελλάδα;». Ρωτούσε μήπως ήμουν πολιτικός πρόσφυγας που μόλις κατέφθασε από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα». Αδυνατούσα να αντιληφθώ τι εννοούσε. Του απάντησα πως οι παππούδες μου είχαν έρθει ως πρόσφυγες. Εγώ είχα γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη. Ενέκρινε: «Εντάξει, Μακεδόνας είσαι τότε». «Όχι κύριε», επέμεινα, «πρόσφυγας είμαι, Μακεδόνες είναι άλλοι, οι ντόπιοι κύριε». Είχαμε μπερδευτεί και οι δυο. Το βράδυ αφηγήθηκα την ιστορία στους γονείς μου. «Καυκάσιος, Πόντιος έπρεπε να του πεις» με μάλωσε σχεδόν ο πατέρας μου. «Γιατί Καυκάσιος; Αφού πιο πολύ από μας τους Θρακιώτες μοιάζει το παιδί», ισχυρίστηκε ενοχλημένα η μάνα μου. Το αν είμαι περισσότερο Καυκάσιος ή Θρακιώτης υπήρξε ζήτημα διένεξης ανάμεσα στους γονείς μου που δεν διευθετήθηκε ποτέ. Κανείς από τους δυο τους δεν έδειξε ως το τέλος διάθεση συμβιβασμού, αλλά για το Μακεδόνας δεν τους απασχόλησε, ούτε τότε ούτε αργότερα. Πολύ πρόσφατα, στα τέλη του 2018, αφηγήθηκα την παραπάνω διασκεδαστική ιστορία σε μια εκδήλωση για το «Μακεδονικό» στην Κοζάνη.
Στο ακροατήριο, οι μισοί χειροκροτούσαν αλλά οι άλλοι μισοί σηκώθηκαν να με φάνε. «Ντροπή»! «Ντροπή! φώναζαν. Ένας κύριος ήρθε στο τέλος και μου είπε: «Δεν ντρέπεσαι, τρεις γενιές στη Μακεδονία, 100 χρόνια είναι οι δικοί σου εδώ, ακόμη δεν έγινες Μακεδόνας;». «Ακριβώς εδώ, είμαστε», του απάντησα, «αφού εγώ σε 100 χρόνια έγινα Μακεδόνας αυτοί που είναι 1.500 χρόνια δεν θα τα καταφέρουν λέτε».
Πηγή: Protagon.gr
