Την ημέρα γιορτής της Κοζάνης, 6η Δεκεμβρίου, η Κοζάνη είχε την τιμή και χαρά να φιλοξενήσει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τον Λεωνίδα Καβάκο στην Αίθουσα Τέχνης της πόλης.
Ο κ. Καβάκος είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της μουσικής που γράφεται με ελληνικά γράμματα σε διεθνή απόδοση και παγκόσμια μετάφραση. Κεφάλαιο για το οποίο δεν χρειάζονται περιττές λέξεις, καθώς το μέγεθος είναι αντιληπτό από όλους τους μουσικούς και φιλόμουσους. Αξίζουν όμως συγχαρητήρια στον οργανισμό της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών για τη «μουσική προσφορά ή προσφορά μουσικής» όπως τιτλοφόρησε τις συνδρομές αυτές που προσφέρει στα ακροατήρια της Ελληνικής επικράτειας εκτός Αθηνών. Εκπληρώνει με αυτόν τον τρόπο τον εθνικό της ρόλο στο έπακρο και αν το πολλαπλασιαστικό και ευνοϊκό αποτύπωμα αυτών των αποστολών δεν είναι ούτε μετρήσιμο, ούτε άμεσα αντιληπτό, θα είναι ανεξίτηλο για πολύ καιρό. Και σίγουρα η «προσφορά» έγινε δεκτή με θερμές ευχαριστίες από το ακροατήριο της Κοζάνης.
Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών δίνει αυτές τις συναυλίες με στόχο τα έσοδα να διατεθούν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, κάτι το οποίο τονίζει ακόμη περισσότερο την κοινωφελή τους στόχευση. Η ανοιχτή γενική δοκιμή ήταν ίσως το πιο σημαντικό γεγονός της ημέρας, με εκατοντάδες μαθητές από τα Μουσικά Σχολεία Πτολεμαΐδας και Σιάτιστας αλλά και τα Ωδεία της Κοζάνης να ακούν και να βλέπουν την τελική προεργασία που απαιτείται για την προσέγγιση της ερμηνείας της λόγιας μουσικής στο υψηλότερο επίπεδο. Το μαθητικό σώμα επέδειξε αξιέπαινη προσήλωση υπό το βλέμμα των συνοδών εκπαιδευτικών για τρεις και πλέον ανεκτίμητες ώρες. Το γεγονός υποστήριξαν η Δδιεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Μακεδονίας, καθώς και η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και ο Δήμος Κοζάνης μέσω του Δη.Πε.Θε.
Το πρόγραμμα της βραδινής συναυλίας κάλυψε ενάμιση αιώνα της περιόδου της κοινής πρακτικής και ξεκίνησε με το Κονσέρτο για βιολί BWV 1042 σε μι μείζονα του Johann Sebastian Bach (περ. 1730), ενώ έκλεισε στο πρώτο μέρος με την Συμφωνία σε σολ ελάσσονα του Joseph Haydn (1785, μία από τις έξι «των Παρισίων»). Στο δεύτερο μέρος η oρχήστρα παρουσίασε την 4η και τελευταία Συμφωνία του Johannes Brahms (1884). Τα δικαίως περίφημα αυτά έργα αποτελούν μια ιστορική διαδρομή από τον J. S. Bach, προπάτορα όλων των Κλασικών και Ρομαντικών αρμονιστών, στον Haydn, πατέρα της Συμφωνικής Ορχήστρας και έπειτα στον Brahms, του οποίου η 4η Συμφωνία τελειώνει με 30 παραλλαγές της chaconne της πρώτης Καντάτας του J. S. Bach, και διανύει μια ποιητική διαδρομή από το λυκόφως έως την προφητεία.
Ειδικότερα δεν αρμόζει κανείς, ούτε καν ο υπερθετικός, κριτικός σχολιασμός για την συγκεκριμένη ημέρα. Αρκεί να διατυπωθεί εδώ λιτά πως ακούσαμε τα κείμενα των τριών μεγάλων συνθετών ζωντανά με μεγάλη πιστότητα, ευκρίνεια και σπάνια ερμηνευτική πρόθεση. Η δε ιδιόρρυθμη ακουστική της Αίθουσας, που έχει όμως βελτιωθεί αισθητά μετά την ανακαίνισή της, αντιμετωπίστηκε με επιδεξιότητα. Την σύνταξη του κειμένου του έντυπου προγράμματος επιμελήθηκε ο πιανίστας Τίτος Γουβέλης.
Τί μένει τελικά από αυτήν την φετινή γιορτή πέρα από το δέος και τον θαυμασμό για την Ορχήστρα, τον αρχιμουσικό, τα τρία μεγάλα κείμενα που παρουσίασαν;
Κάπου στην αρχή της γενικής δοκιμής, στα μέτρα 360-380 του πρώτου μέρους της 4ης Συμφωνίας Brahms, λίγο πριν την coda, ο Λεωνίδας Καβάκος ζήτησε από την Ορχήστρα μια πιο καταληκτική άρθρωση προτρέποντας όλους με την φράση «αναπνεύστε με τη μουσική, μην την τιμωρείτε».
Πράγματι, το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη και παρά την ομίχλη του, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ανέπνευσε με τη μουσική της στην Αίθουσα Τέχνης της Κοζάνης. Η πόλη γιόρτασε. Οι τιμωρίες καταργήθηκαν. Η Ορχήστρα χόρδισε. Και η Δημοκρατία ακούστηκε.
Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση
