Ήταν πριν από μερικούς μήνες που κάναμε αυτή την περιβόητη επιστροφή μας στην κανονικότητα από μερικά χρόνια κρίσης, κατά τη διάρκεια της οποίας είχαμε αφελώς πιστέψει ότι “τα είχαμε δει όλα”.
Η νύχτα που βγήκαμε στα ATM θεωρήσαμε ότι ήταν μια από τις πλέον αντικανονικές βραδιές της ζωής μας, αφού μέχρι τότε και για τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες σε συλλογικό επίπεδο τα πράγματα εξελισσόταν μάλλον ομαλά.
Μέχρι που χτύπησε την πόρτα μας ο κορωνοϊός και καταλάβαμε για τα καλά τι σημαίνει να ανατρέπεται η καθημερινότητά μας. Όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα, καθημερινά, αίφνης απέκτησαν διαστάσεις μυθικές. Οι καφέδες δηλαδή, τα ψώνια και οι βόλτες. Για όσους, βέβαια, είχαμε αυτή την πολυτέλεια, γιατί ακόμα και αυτή η κανονικότητα δεν υπήρξε ποτέ κοινό προνόμιο όλων.
Μπροστά στη νέα κατάσταση αναζητούμε νέα σχήματα ερμηνείας, αλλά και νέους ρόλους για να διαχειριστούμε την καθημερινότητα, για όσα διάστημα τα πράγματα θα είναι έτσι, αλλά και να για να μπορέσουμε να προετοιμαστούμε για τον κόσμο μετά τον κορωνοϊό, που δεν θα είναι αυτός που αφήσαμε.
Η ουτοπία της κανονικότητας
Μοιραστείτε την είδηση
