Ποιο είναι άραγε το στοιχείο εκείνο που ξεχωρίζει τους πνευματικούς ανθρώπους; Τι περιμένουμε απο δαύτους και μάλιστα σε αυτή τη χρονική στιγμή;
Τίποτε μάλλον από όσα διαβάσαμε στην επιστολογραφία που ανταλλάχθηκε μεταξύ Διονύση Τσακνή και Πάσχου Μανδραβέλη.
Το ύφος και το πνεύμα μας γύρισαν πίσω, πάρα πολύ πίσω. Σε εποχές ρουφιάνων, δοσιλόγων, χωροφυλάκων και εγκάθετων.
Έχουμε κολλήσει στο παρελθόν και όπως ο ίδιος ο Τσακνής έχει τραγουδήσει, έχουμε γυρίσει τις πλάτες μας στο μέλλον, επιμένοντας σε ένα παρελθόν που χωρίζει σε «αυτούς» και «άλλους» και που επιμένει σε αυτόν το χιλιοπαιγμένο και πλέον ανύπαρκτο διχασμό.
Οι νέοι άνθρωποι γυρίζουν την πλάτη τους στα ίδια και στα ίδια. Θέλουν απο τους λεγόμενους πνευματικούς ανθρώπους να ακούσουν πράγματα για το αύριο, για τη διέξοδο και την αντιστροφή του brain drain, για ιδέες σχετικές με την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία.
Έχουν βαρεθεί να ακούν το αναμάσημα των ίδιων και των ίδιων ιστοριών που δεν βοηθούν κανέναν να προχωρήσει παρακάτω, παρά μόνο κρατούν τη συζήτηση καθηλωμένη στο ίδιο σημείο.
Αν οι πνευματικοί άνθρωποι φλέγονται να επιβεβαιώσουν και λεκτικά τη ματαιοδοξία και το ναρκισσισμό τους μπορούν να συνεχίσουν το ίδιο παιχνίδι. Διαφορετικά ας δώσουν μια άλλη νότα.
Ιωάννα
[email protected]
