Με αφορμή τα χθεσινά θέματα της έκθεσης και της νεοελληνικής λογοτεχνίας που ζητούσαν από τους μαθητές και τις μαθήτριες να καταθέσουν απόψεις σχετικά με το ρόλο της ποίησης και της ανάγνωσης στη ζωή τους, διερωτήθηκαν πολλοί για την ουσία των ερωτημάτων. Έχει ένας έφηβος σχέση με την ποίηση ήταν το πρώτο και βασικότερο.
Κάνοντας ένα φλας-μπακ στα δικά μου μαθητικά χρόνια θυμήθηκα τη μέρα που μας έπιασαν τα γέλια στην τάξη, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε την «Ελένη» του Σεφέρη. Ο στίχος «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη» δεν μας έλεγε τίποτα, απλά πυροδότησε ένα κύμα γέλιου που ξαφνικά κατέλαβε το σύνολο των μαθητών της τάξης και έβγαλε έξω από τα ρούχα του τον διδάσκοντα του μαθήματος που μάταια προσπαθούσε να μας πείσει για την αξία της ποίησης.
Δεν είναι εύκολο να μυήσεις τα παιδιά στην ποίηση. Ίσως, γι’ αυτό πολλοί από μας δεν μάθαμε να απολαμβάνουμε την ποίηση. Γιατί η ποίηση, όπως και κάθε μορφή τέχνης, είναι μια μορφή απόλαυσης. Δεν είναι για να τη γράφεις σε εξετάσεις, ούτε να προσπαθείς με το ζόρι να βρεις τα κρυμμένα της νοήματα.
Υπό συνθήκες καταναγκαστικής διδασκαλίας καμία «Ελένη» και καμιά «Ιθάκη» δεν μπορούν να μιλήσουν στους μαθητές. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να δίνεται το έναυσμα στο σχολείο. Χρειάζεται, όμως, μια εμπνευσμένη προσέγγιση που να εστιάζει στο τι αισθάνεται και όχι στο τι πρέπει να καταλάβει ο μαθητής από ένα ποίημα.
ΥΓ. Την ίδια εποχή είχα μια συμμαθήτρια που διάβαζε τον “Ξένο” του Καμύ. Δεν της το υπέδειξε κάποιος. Οι υπόλοιποι αναρωτιόμασταν τι ενδιαφέρον έβρισκε.
