Η ποιότητα του δημόσιου λόγου

2 Min Read

Τη σήμερον ημέρα αν θέλεις να ξεχάσεις και τα ελληνικά σου, αλλά και γενικότερα όλα όσα ήξερες, ανοίγεις τηλεόραση. Σολοικισμοί, κορώνες, απίστευτες λεκτικές και νοηματικές ακροβασίες, προσβλητικές εκφράσεις, αλλά και υβρεολόγια συνθέτουν το δημόσιο διάλογο.
Κάποτε οι άνθρωποι διάβαζαν εφημερίδες και έβλεπαν τηλεόραση για να μάθουν να μιλούν καλύτερα, καθώς τα μέσα ενημέρωσης αποτελούσαν «παράθυρο στον κόσμο». Η δε ποιότητα του λόγου, τόσο ως προς την ουσία, όσο και ως προς την εκφορά, τη γραμματική και τη σύνταξη του, ήταν μείζονος σημασίας.
Μέχρι που άρχισε να προστίθεται πολύ νερό στο κρασί. Τα μικρά λαθάκια έγιναν λαθάρες που βγάζουν μάτι και το χειρότερο δεν ενοχλούν και κανέναν.
Κυρίως, όμως, οι άνθρωποι που παίρνουν θέση στα πάνελ, εργάζονται στα δημοσιογραφικά γραφεία ή συμμετέχουν σε εκπομπές ξέχασαν να κάνουν διάλογο. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι με τρόπο ζηλωτή να υποστηρίξουν την άποψή τους και να μεταφέρουν ως «βαποράκια» το μήνυμα του κόμματος.
Η πόλωση και η απουσία διάλογου είναι εκκωφαντικές. Ο καθένας θέλει να «κάνει παιχνίδι» στο δικό του παραμάγαζο με τη δική του κομματική πελατεία.
Κάθε μέρα ο διαμεσολαβημένος λόγος ξεπέφτει όλο και πιο πολύ σε σημείο ντροπιαστικό για το ίδιο το μιντιακό σύστημα σε πρώτη φάση, αλλά και για όλη την κοινωνία σε δεύτερο επίπεδο.

Iωάννα

Μοιραστείτε την είδηση