Στην τεχνική, αλλά και τεχνική της διαπραγμάτευσης ρίχνεις πρώτα τη “βόμβα” και ύστερα περιμένεις τις αντιδράσεις. Αν είναι έντονες, επαναδιαπραγματεύεσαι το θέμα, ώσπου να βρεθεί λύση με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Πάντα, όμως, απαιτείται να υπάρχει back up plan ή plan B (εναλλακτικό σχέδιο) και απο τις δυο πλευρές, ώστε η τελική συμφωνία να είναι αν όχι αμοιβαία επωφελής, τουλάχιστον όχι η χειρότερη δυνατή.
Ισχύει, ασφαλώς, ότι κάθε αποτυχία στις διαπραγματεύσεις, φέρνει αυτόν που είναι στη λιγότερο ισχυρή θέση μπροστά στην πιθανότητα να δεχθεί μια συμφωνία με επαχθέστερους όρους. Ή ακόμα κι αυτόν που είναι σε ευνοϊκότερη θέση σε φάση εγκλωβισμού.
Απλά πράγματα που ισχύουν στις διαπραγματεύσεις χρόνια τώρα, χωρίς να χρειάζεται κανείς να διαβάσει καλά το εγχειρίδιο του καλού διαπραγματευτή.
Η Ελλάδα σε μια σειρά ζητημάτων χάνει τις ευκαιρίες αυτές. Χρόνια τώρα με το Κυπριακό, αλλά και στην περίπτωση του Σκοπιανού.
Όσο ο χρόνος περνάει, τόσο παγιώνεται μια στρεβλή κατάσταση που θέλει τη γείτονα χώρα να κυκλοφορεί παντού με το όνομα «Μακεδονία». Προς μεγάλη μας απογοήτευση η ελληνική διπλωματία έχει αποτύχει διαχρονικά. Δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά.
Το μόνο που έμεινε αμείωτο είναι το συναίσθημα των συλλαλητηρίων.
Ιωάννα
[email protected]
