Κάποτε η ιστορία -που κινδυνεύει να γίνει φάρσα- με την ανακήρυξη των επίτιμων διδακτόρων, πρέπει να τελειώσει, αφού τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι δεν είναι σε θέση να κάνουν ορθή χρήση της δυνατότητας που του δίνεται.
Στις 25 Νοεμβρίου του περασμένου έτους το Αριστοτέλειο ανέβαλε την αναγόρευση του Άνθιμου σε επίτιμο διδάκτορα, μετά τη γενική κατακραυγή, επικαλούμενο λόγους καλύτερης οργάνωσης.
Χθες το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου ανέβαλε την αναγόρευση του ρώσου προέδρου Πούτιν ως επίτιμου διδάκτορα στο Τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών Καλαμάτας. Πάλι καλά.
Επίσης, δεν είναι λίγα τα ιδρύματα εκείνα, μεταξύ των οποίων και το δικό μας ΤΕΙ, τα οποία ανακηρύσσουν επίτιμους διδάκτορες, ενώ δεν χορηγούν εκ του νόμου διδακτορικά διπλώματα. Άλλο παράδοξο και τούτο.
Κάπου και σ’ αυτό χάσαμε τη μπάλα, γεμίζοντας τίτλους και ανώτατες διακρίσεις που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να απονέμονται με το σταγονόμετρο κι όχι ως αντίδωρο δημοσίων σχέσεων.
Το κύρος των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κρίνεται και από αυτές τις επιλογές τους. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να τις κάνουν με προσοχή και με φειδώ, γιατί αλλιώς θα καταλήξουν να γίνουν βιομηχανίες απονομής τίτλων τιμής, αλλά όχι παραγωγής επιστημονικής έρευνας.
Η βιομηχανία των επίτιμων διδακτόρων
Μοιραστείτε την είδηση
