Το ψηφοδέλτιο είχε τίτλο “τέρμα η πλάκα” και ο ψηφοφόρος το απέρριψε εξαιτίας και μόνο αυτού του τίτλου. “Δεν είναι δυνατόν να πάρουμε στα σοβαρά, ανθρώπους που δεν παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους”, μονολόγησε.
Ακούγοντάς τον, θυμήθηκα αυτό που έγραφα στις 30 Ιανουαρίου του 2015, τότε που ο Βασίλης Λεβέντης είχε θριαμβεύσει -υπό μια έννοια- στις εθνικές εκλογές, ότι “είτε ως μια λογική διαφορετικής ψήφου ή ψήφου τιμωρίας, ο Λεβέντης κατάφερε σε αυτές τις εκλογές να πάρει την εκδίκησή του. Κι εδώ που τα λέμε σε πολλούς ακούστηκε ως η φωνή της λογικής μεταξύ κομμάτων που τα ψηφοδέλτιά τους κοσμούσαν κατά πολύ εκκεντρικότεροι. Για να μην πούμε κάτι άλλο”.
Ξεφυλλίζοντας τα ψηφοδέλτια των ευρωεκλογών, εύκολα διαπίστωνε κάποιος ότι το κιτς, το σουρεάλ, το προκλητικό έχουν τον τρόπο τους να τραβούν το ενδιαφέρον. Μπορεί αυτό να γίνεται άπαξ, αλλά γίνεται.
Στη συνέχεια το εκλογικό σώμα χάνει το ενδιαφέρον του και στρέφεται αλλού, αλλά πάντως με τα ίδια κριτήρια. Έτσι, λοιπόν, τον Λεβέντη αντικατέστησε ο τηλεκήρυκας. Και σε λίγο καιρό τον τηλεκήρυκα θα αντικαταστήσει κάποιος άλλους.
Η μόνη παρηγοριά είναι ότι δεν συμβαίνουν μόνο σε μας αυτά.
Κάνοντας την πλάκα μας
Μοιραστείτε την είδηση
