Αν κατέληξαν οι καταλήψεις των σχολείων να είναι επετειακές, όπως οι πάσης φύσεως εορταστικές εκδηλώσεις, τότε αλίμονό μας. Κι όμως κάπως έτσι φαίνεται να πηγαίνει το πράγμα, αφού κάθε χρόνο λίγο μετά την έναρξη της χρονιάς ξεφυτρώνουν και κανά-δυό καταλήψεις.
Βασικό τους χαρακτηριστικό είναι η απουσία σοβαρών αιτημάτων, τα οποία θα δικαιολογούσαν μια τόσο ακραία απόφαση. Οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι πολλά από τα σχολεία λειτουργούν υπό συνθήκες, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως οι ιδανικές. Μικρές αίθουσες, πολλοί μαθητές, ελλιπώς εξοπλισμένα εργαστήρια περιγράφουν μια κατάσταση, η οποία κάθε άλλο παρά ιδεατή είναι.
Η απόφαση, όμως, για κλείσιμο ενός σχολείου συνιστά κατάφωρη παραβίαση του θεμελιώδους δικαιώματος των μαθητών στην ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, κι αυτό είναι κάτι ανεπίτρεπτο.
Η μεγάλη δημοσιότητα, η οποία δόθηκε κατά καιρούς σε τέτοιες ενέργειες είναι εν μέρει υπεύθυνη για την ευκολία με την οποία κάποιοι μαθητές αποφασίζουν ελαφρά τη καρδία να κλειδαμπαρώσουν τα σχολεία τους και να εξαναγκάσουν τους συμμαθητές τους να βασιστούν μόνο στην παρεχόμενη από τα φροντιστήρια εκπαίδευση.
Έμαθαν με τον καιρό οι μαθητές ότι είναι πολύ εύκολο, κατεβάζοντας ρολά και καλώντας τα μίντια, να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί για τους λάθος, όμως, λόγους. Την ίδια ώρα κάποιοι τους κλείνουν πονηρά το μάτι, χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο αρνητικά λειτουργεί για το σύνολο της κοινωνίας.
