Και το όνομα αυτής

Προσφέρονται για κατανάλωση τα εθνικά θέματα. Πως να το κάνουμε, είναι ελκυστικά. Κινητοποιούν όλο μας το είναι και μας δημιουργούν συναίσθημα, είτε θετικό, είτε αρνητικό.
Το λεγόμενο «Μακεδονικό» ή «Σκοπιανό» μαζί με το «Κυπριακό» είναι τα πλέον διαχρονικά. Έρχονται κατά διαστήματα στην επικαιρότητα, χωρίς ωστόσο να επιτυγχάνεται κάποια λύση ή να υπάρχει τουλάχιστον κάποια εξέλιξη στις διαπραγματεύσεις.
Χρησιμοποιούνται δε άλλοτε για να πολώσουν, άλλοτε για να συσπειρώσουν, άλλοτε ως δικαιολογία. Σπάνια τίθενται σε ουσιαστική βάση. Ακούμε μόνο κραυγές απο διαφορετικές πλευρές και συνθήματα που έχουν ως στόχο αποκλειστικά το θυμικό μας.
Προφανώς και ξέρουμε όλοι ότι τα εθνικά θέματα δεν λύνονται με παραληρήματα και συλλαλητήρια, τα οποία αποσκοπούν μόνο στο να μας χαϊδέψουν τα αυτιά. Εντούτοις πέφτουμε στην ίδια πάντα παγίδα.
Έτσι και τώρα με το όνομα αυτής. Της ακατονόμαστης γειτόνισσας που κατάφερε παντού να αποκαλείται με το όνομα που ήθελε και τώρα εμείς τρέχουμε απο πίσω για να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.
Για άλλη μια φορά στρουθοκαμηλίζουμε και λέμε ψέμματα μεταξύ μας. Για άλλη μια φορά ο δημόσιος διάλογος γίνεται δυστυχώς για το εσωτερικό κοινό. Για άλλη μια φορά θα βρεθούμε να διαπιστώσουμε κατόπιν εορτής σαν τον απατημένο σύζυγο ότι τα πράγματα ήταν διαφορετικά απ’ ότι τα φανταζόμαστε.
Ιωάννα