Οι άνθρωποι που μοιράζονται ιστορίες, γεύσεις, μυρωδιές και κοινές αναφορές είναι πολύ τυχεροί. ΓΙατί τους δένουν με τους γύρω τους εικόνες και αναμνήσεις που τους συντροφεύουν για πάντα στη ζωή, ακόμα κι όταν φεύγουν μακριά από τον γενέθλιο τόπο.
Στο μυαλό μου είχα πάντα ότι το να είσαι από την Κοζάνη, δεν σημαίνει απαραίτητα να έχεις γεννηθεί στην Κοζάνη από βεριτάμπλ Κοζανίτες γονείς, όσο το να κουβαλάς μαζί σου συγκεκριμένα πράγματα της τοπικής κουλτούρας.
Ένα από αυτά, ίσως και το βασικότερο, είναι η φιλοξενία που προσφέρεται απλόχερα σ’ ένα πιάτο γιαπράκια ή τους υπέροχους ζεματιστούς κουραμπιέδες από πραγματικές τεχνίτρες.
Γι’ αυτό και θεωρούσα ανέκαθαν ανόητους τους διάφορους διαχωρισμούς με βάση τον τόπο γέννησης και το οικογενειακό πεντιγκρί, που αποτυγχάνουν να πιάσουν την ουσία του πράγματος. Ότι δηλαδή φορέας της κοζανίτικης κουλτούρας (και όποιας άλλης στη μικροκλίμακα) γίνεσαι και δεν γεννιέσαι, ασπαζόμενος/η τα βασικά της στοιχεία και κατανοώντας αρχικά και εν συνεχεία επικοινωνώντας μ’ έναν κοινό κώδικα αξιών.
Οι παραπάνω σκέψεις γράφονται με αφορμή την εκδήλωση «Οι μνήμες επιστρέφουν» ξανά, ρεπορτάζ για την οποία φιλοξενείται σήμερα στις στήλες του «Χρόνου».
Ιωάννα
«Κοζανιτισμός»
Μοιραστείτε την είδηση
