Λατρεύοντας την εικόνα

Η εικόνα είναι πάντα πιο δυνατή από τις λέξεις. Αλλά εφήμερη, καθώς αποτυπώνει τα δεδομένα μιας και μόνο στιγμής. Απο το “μια εικόνα χίλιες λέξεις” μέχρι τη σημερινή λατρεία των selfies δεν άλλαξαν και πολλά. Η εικόνα έχει τη δύναμη να τραβά και να μαγνητίζει τα βλέμματα.
Από πότε, όμως, γίναμε τόσο νάρκισσοι; Ή μήπως ήμασταν πάντα, απλά δεν είχαμε τα μέσα για να αποτυπώσουμε ψηφιακά τη ματαιοδοξία μας;
Κατά τις πρώτες δεκαετίες του ‘20 αιώνα οι άνθρωποι μπορεί να έβγαιναν φωτογραφία μια ή δύο φορές σε σημαντικά γεγονότα της ζωής τους. Η φωτογραφία ήταν μια πολυτέλεια.
Η ψηφιακή φωτογραφία, όμως, άνοιξε τους δρόμους στο να γίνει η φωτογραφία κομμάτι της καθημερινότητας. Τα δε κινητά, έκαναν τη φωτογράφηση και την αυτοφωτογράφηση πιο αναγκαία και από τις βασικές καθημερινές ανάγκες. Είναι ανάγκη επικοινωνίας ή υπενθύμιση του “κι εγώ υπάρχω σε έναν κόσμο όπου οι υπερ-λεωφόροι της πληροφορίας είναι άσχημα μποτιλιαρισμένοι”;
Η εικόνα, λοιπόν, έγινε ανάγκη επιβίωσης. Φωτογραφίζομαι, άρα υπάρχω, σ’ έναν κόσμο που το εγώ υπερμεγεθύνεται και η αυτοεπιβεβαίωση κρέμεται από τα like των φίλων. Πόσο περιθώριο άραγε αφήνουμε σε αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά;
Ιωάννα