Αγαπημένο σπορ ο τζόγος και τα κάθε είδους παίγνια. Τα τελευταία δύο χρόνια γίναμε εξπέρ στη θεωρία παιγνίων, τόσο που μπορούμε πια να αναγνωρίσουμε και τους συγκεκριμένους κανόνες που τα διέπουν.
Από την αρχή η πλαισίωση του θέματος κυβερνητικά βασίστηκε στο “κερδίζω- χάνεις”, όπου κερδισμένα θα έπρεπε να είναι τα ταμεία του κράτους που θα τα μάζευαν απο τους διεκδικητές των αδειών που θα ήταν οι χαμένοι. Πρώτη εσφαλμένη παραδοχή, αφού επιθυμία του κράτους δεν θα πρέπει να είναι να ξεκάνει τελικά τα κανάλια, αλλά να έχει βιώσιμες επιχειρήσεις που μπορούν να πληρώνουν εφορία και ταμεία και να διατηρούν θέσεις απασχόλησης.
Το παιχνίδι των αδειών ήταν ένα παιχνίδι με οκτώ παίκτες (παιχνίδι ν παικτών), μη συνεταιριστικό και ελλιπούς ενημέρωσης, αφού δεν υπήρχε καμία επικοινωνία μεταξύ τους και τελικώς ο τρόπος που εξελίχθηκε εκτόξευσε το τίμημα σε δυσανάλογο ύψος, δυσχεραίνοντας τη θέση όλων.
Η κίνηση του πρώτου να τρομάξει τους άλλους απο την αρχή (Αλαφούζος 43 εκ) ήταν ευφυής με την έννοια της γνώσης του παιγνίου, αλλά όχι και λογική με την έννοια του δυσανάλογου τιμήματος, το οποίο εγκλώβισε τους υπόλοιπους και ιδιαίτερα τους τελευταίους που έπαιξαν τα ρέστα τους (Κυριακού 75,9 εκ., Μαρινάκης 73,9 εκ.).
Ποιος κέρδισε, λοιπόν, και ποιος έχασε; Καθόλου εύκολο να πούμε. Φαινομενικά το κράτος που έκανε τη μάνα πήρε ζεστό χρήμα, άρα είναι κερδισμένο σε πρώτη φάση. Σε ότι αφορά στους νέους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών αδειών που τίναξαν τη μπάνκα, θα φανεί απο την εξέλιξη των δικαστικών διαδικασιών και της συνέπειας της αρχικής δέσμευσης του κράτους. Γιατί αν δεν υπάρξει, κάποιοι θα κλαίνε τα λεφτά τους.