“Μάθε να περιμένεις”.
Οι λέξεις ήχησαν όπως το Big Ben μέσα στο κεφάλι μου! Όχι πως έχω ακούσει το Big Ben να ηχεί και δη μέσα στο κεφάλι μου, αλλά ακριβώς σαν «Μεγάλη Καμπάνα» μου ακούστηκε αυτή η βαρύγδουπη προστακτική: «Μάθε να περιμένεις!» Όχι απλώς σε προστάζει να περιμένεις αλλά σου ασκεί και κριτική που δεν το καταφέρνεις και ίσως που δεν το προσπαθείς καν! Σημειωτέον δε, ότι πρόκειται για εσωτερικό διάλογο. Σε κάποιον άλλον απαντάς καταλλήλως και τον βάζεις στη θέση του αν χρειαστεί. Στον εαυτό σου τί να απαντήσεις; Και όμως! Υπάρχει και εσωτερικός αντίλογος!
-Μάθε να περιμένεις! (Ντιν-νταννννν)
-Κατά τη μέγιστη πυράκτωσή του κολλάει το σίδερο…
-Όποιος βιάζεται «πυρακτώνεται»…
-Ή τώρα ή ποτέ!
-Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
-Τώρα που γυρίζει…
Στοπ! Αυτό πάλι το τελευταίο μου φέρνει συνειρμικά στο μυαλό το London Eye, αυτή τη γιγαντιαία ρόδα που γυρίζει κάπου εκεί στις όχθες του Τάμεση και που ακόμη δεν κατάφερα να επισκεφτώ. Μα για στάσου! Το πράγμα μιλάει μόνο του! Το υποσυνείδητό μου με ωθεί να αφήσω τις αδιέξοδες σκέψεις και να πάω ένα ταξιδάκι στο Λονδίνο να δω και το Big Ben και το London Eye από κοντά!
Κάπου εκεί ανάμεσα σε κάτι μονοπάτια του μυαλού που έδειχναν βελάκια, από εδώ ο παρορμητισμός και από εκεί η αυτοσυγκράτηση, ξεπρόβαλε και μια λεωφόρος με πινακίδα: «Προς Λονδίνο».
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα! Το υποσυνείδητο μίλησε! Ετοιμάζω βαλίτσες. Λονδίνο σου ‘ρχομαι!
Κι εσύ άλλη φορά αν τεθεί το ερώτημα: «Παρορμητισμός ή αυτοσυγκράτηση;» θα ξέρεις· η απάντηση είναι… «Λονδίνο!».
