“Learn history” δηλαδή «μάθετε ιστορία» ήταν η προτροπή ή καλύτερα το πρόσταγμα το μακρινό πια 1992 σε όλους τους ξένους που αμφισβητούσαν την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Είναι που γνωρίζαμε και γνωρίζουμε εμείς τόσο καλά την ιστορία των άλλων και τη δική μας και απαιτούσαμε να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο. Οι παραισθήσεις μεγαλείου, όμως, και η υπεροψία χαρακτήριζαν ανέκαθεν όχι τόσο τη συλλογική αντίδραση, όσο την κρατική ιδεολογία και την αντίληψη περί διαχείρισης των πραγμάτων.
Αν μαθαίναμε ιστορία και γενικώς αν στρωνόμασταν να συζητήσουμε τα θέματα πολιτισμένα, πιθανότατα δεν θα χρειαζόταν να μαλώνουμε μεταξύ μας για το ποιος υποκινεί τα συλλαλητήρια ή τις μαθητικές καταλήψεις. Πολύ απλά γιατί θα βρίσκαμε άλλους τρόπους πίεσης και συνεννόησης.
Ο ντόρος, λοιπόν, αυτή τη στιγμή γίνεται για το ποιος έχει το πάνω χέρι στη διοργάνωση. Έτσι ενώ το 1992 τα συλλαλητήρια ήταν οργανωμένα «από τα πάνω» δηλαδή τον κρατικό μηχανισμό, τώρα οργανώθηκαν «από τα κάτω». Το ίδιο συνέβη και με τις μαθητικές αντιδράσεις. Το 2008 το Δεκέμβρη, που μαθητές λάμβαναν sms για να οργανωθούν σε καταλήψεις για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, η αντιμετώπιση από όσους θεωρούν τώρα ότι παρασύρονται, ήταν κάτι παραπάνω υποστηρικτική.
Με απλά λόγια αντί το πρόβλημά μας να είναι ότι χρόνια τώρα οι μαθητές εργαλειοποιούνται και πέφτουν θύματα διχαστικού λόγου, είναι ότι απλά δεν τους ελέγχουμε «εμείς», όποιοι κι αν είμαστε.
Ιωάννα
Μάθετε ιστορία
Μοιραστείτε την είδηση
