γράφω κι εγώ,
όπως όλοι,
στο κινητό,
στον Η/Υ,
στην ταμπλέτα,
σε χαρτιά εξόδου,
σε λίστες για το σούπερ,
παντού …
ψάχνω τα παλιά,
τα πρόσφατα,
τα προχτεσινά,
τα όσα γινόταν μόλις λίγες μέρες πριν …
κάνω υπομονή,
τηρώ ευλαβικά τους κανόνες,
προσέχω,
ακούω,
διαβάζω,
κρίνω,
αποφασίζω,
μένω μέσα …
όσο πρέπει,
όσο χρειαστεί,
όσο πάρει …
μετατρέπω την αγωνία σε εγρήγορση,
την απραξία σε δημιουργικότητα,
το στρες σε ενδοσκόπηση,
τη βουλιμία σε προσεγμένη διατροφή…
δεν μετράω ανάποδα ώρες,
ημέρες,
βδομάδες
και μήνες έως το τέλος του εφιάλτη …
μετράω οτιδήποτε (έστω και ελάχιστα θετικό),
μπορεί να μου αφήσει αυτό το κενό μνήμης γεμάτο θανάτους,
αυτό το κινηματογραφικό σενάριο που έγινε πραγματική ζωή …
μετράω τις συνθήκες
του πως θα λειτουργήσω στο μέλλον,
όταν ο χρόνος θα αρχίσει να τρέχει πάλι γοργά
και όχι να σέρνεται νωχελικά όπως τώρα …
μετράω δυνάμεις,
¨βλέπω” φωτεινά καλοκαίρια,
δυνατές και καθαρές σχέσεις,
αναθεώρηση προτεραιοτήτων,
ελπίδες στα ικανά μέλη των κυβερνήσεων του κόσμου,
βελτίωση του συστήματος υγείας,
βελτίωση της κοινωνικής συνοχής …
βλέπω μια έκρηξη αισιοδοξίας,
πίσω από τα μαύρα σύννεφα της οικονομίας,
τις ασύμετρες πιέσεις στην απασχόληση,
την οπισθοχώρηση των δεικτών ευημερίας …
μένω εκτός, μιλάω με σύρματα,
για λίγο ακόμη, όσο πρέπει …
