Όλα ξεκινούν από εκείνο το αλλά που διαδέχεται τη συγγνώμη. Απολογούμαι, αλλά… Ζητώ συγγνώμη, αλλά… Την προσπάθεια δηλαδή να βρεθούν ελαφρυντικά, ακόμα κι όταν όλα γύρω λένε το αντίθετο.
Στην επικοινωνιακή διαχείριση των κρίσεων συνηθίζουμε να λέμε ότι η απολογητική στρατηγική απαιτείται σε κάθε περίπτωση που υπάρχει απώλεια ανθρώπινης ζωής, μεγάλες υλικές ζημιές και γενικώς μεγάλη αναστάτωση. Ακόμα κι αν υπάρχει ελαφρυντικό γι’ αυτόν που βρίσκεται στο στόχαστρο, είναι μεγαλύτερη η ανάγκη να τον δουν και τον ακούσουν να λέει μια καθαρή συγγνώμη.
Αυτή η αρχή παραβιάζεται συχνά, γιατί αποδεικνύεται δύσκολο να βάλει κάποιος την τελεία μετά τη συγγνώμη. Κι έτσι η αρχική προσπάθεια απολογίας υπονομεύεται και γελοιοποιείται.
Όπως συνέβη στην περίπτωση του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ο οποίος και πάρτι έκανε και όταν βγήκε να απολογηθεί, αντί να αρκεστεί στη συγγνώμη του προσπάθησε να δικαιολογηθεί, λέγοντας ότι ο χώρος που έγιναν όλα αυτά ήταν αποστειρωμένος…
Κάποιες φορές δεν υπάρχει δικαιολογία και κάθε προσπάθεια να βρεθεί είναι προσβλητική για τους υπόλοιπους.
—
