Να μην αδικήσεις και να μην αδικηθείς

1 Min Read

Εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που μπορούν, που τολμούν, να εκφράζουν την άποψή τους, ακόμα και μέσα σε εχθρικό στρατόπεδο.
Το λέει η γνωστική ψυχολογία, το λέει η εμπειρία του καθενός ότι δεν είναι εύκολο σε μια ομάδα «Ολυμπιακών» να φωνάξεις «ΠΑΟΚ», ούτε σε μια συγκέντρωση βαθιά θρησκευόμενων να δηλώσεις αγνωστικιστής/στρια.
Χρειάζεται, λοιπόν, κότσια για να το κάνεις αυτό και να μη μείνεις μετέωρος/η, χωρίς να μπορείς να αρθρώσεις λέξη. Πολύ δε περισσότερο όταν η ιδιότητά σου, κάνει τη δημοφιλία απαραίτητη προϋπόθεση για ταιριάξεις στο job description.
Κάθε φορά, όμως, δεν είναι το ίδιο. Υπάρχουν στιγμές που είναι καλύτερο να μη μιλήσεις. Όσο κι να σε πνίγει το δίκιο, όσο κι αν θεωρείς ότι αυτό που έχεις να πει είναι ουσιαστικό. Είναι οι στιγμές που καταλαβαίνεις ότι οι γύρω σου δεν είναι σε θέση να σε ακούσουν, είτε γιατί είναι πολύ φανατισμένοι, είτε γιατί είναι πολύ πληγωμένοι.
Και τότε είναι ο καιρός του σιγάν που θα σου δώσει το χρόνο για τη βαθύτερη κατανόηση της κατάστασης, ώστε να ζυγιάσεις την κατάλληλη συγκυρία για να μιλήσεις για όσα θεωρείς σημαντικά και δίκαια, κρίνοντας και αξιολογώντας πάντοτε συμπεριφορές και όχι ανθρώπους. Διαφορετικά, κινδυνεύεις να αδικήσεις και να αδικηθείς.
Iωάννα

Μοιραστείτε την είδηση