Το 2000 μεταφράστηκε στα ελληνικά το βιβλίο του Τούρκου δημοσιογράφου και πανεπιστημιακού Ντογκάν Τιλίτς με τίτλο «Ντρέπομαι, αλλά είμαι δημοσιογράφος» και αφορά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις υπό το πρίσμα των δημοσιογράφων.
Το βάρος της φράσης αυτής, που αποτέλεσε τίτλο του βιβλίου, το ένιωσα έκτοτε πολλές φορές. Ακόμη περισσότερο τώρα που έχω την ευθύνη της εκπαίδευσης νέων γενιών δημοσιογράφων και δεν με απαλλάσσει η ατομική μου ευθύνη.
Το ένιωσα χθες το πρωί βλέποντας το απαράδεκτο πρωτοσέλιδο του «Μακελειού», αλλά και άλλων εντύπων που έκαναν «σχολή» το να δηλητηριάζουν τον κόσμο, μέσα απο τη ρητορική μίσους.
Το είχα νιώσει τέτοιο καιρό το 2015, λίγο πριν το δημοψήφισμα, όταν έπρεπε να είσαι είτε με αυτούς, είτε με τους άλλους και οι δημοσιογράφοι και πάλι έπαιζαν με τα πατριωτικά αντανακλαστικά μας. Ήμουν φυσικά και τότε, όπως και τώρα, με τη μειοψηφία που δεν χόρευε στο Σύνταγμα.
Ντρέπομαι, λοιπόν, γιατί οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι δεν προσπάθησαν ούτε στο ελάχιστο όλα αυτά τα χρόνια να ενημερώσουν υπεύθυνα τους πολίτες, ανοίγοντάς τους παράθυρο στον κόσμο. Αρκέστηκαν μόνο στο να τους λένε αυτά που ήθελαν να ακούσουν.
Ιωάννα
