Θυμάμαι τα χρόνια των μεταπτυχιακών σπουδών της Αγγλίας, το πόσο μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι μας γινόταν μια διαρκής πλύση εγκεφάλου για το θέμα της λογοκλοπής.
Κάθε εργασία που παραδίδαμε, συνοδευόταν υποχρεωτικά από μια υπεύθυνη δήλωση, στην οποία αναφέραμε ρητά και κατηγορηματικά ότι η δουλειά είναι δική μας και μόνο δική μας.
Αρχικά μου ήταν κάτι ξένο και κόντρα στα ελληνικά ακαδημαϊκά ήθη της εποχής που επικρατούσε το “ο κλέψας του κλέψαντος” και δεν γινόταν λόγος για αναφορές και παραπομπές.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά χθες που με αφορμή την επιλογή του άρθρου στο “Βήμα” του Αλέξη Σταμάτη, που λίγο αργότερα προέκυψε και αναλύθηκε από τον συγγραφέα Νίκο Σαραντάκο ότι δεν ήταν ορίτζιναλ, αλλά ένα ποτ-πουρί από διάφορα άλλα άρθρα γραμμένα στην αγγλική γλώσσα (δες σχετικά: https://tvxs.gr/news/egrapsan-
Ο Σαραντάκος κατέληγε στη ρήση του Σεφέρη «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας» και θα πρόσθετα ότι γι’ αυτό και είναι αναγκαίο να αποδίδονται οι πηγές. Δεν είναι κακό να βασιζόμαστε στις σκέψεις και στη δουλειά άλλων, κακό είναι να μην το αναφέρουμε.
