Ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλοι όσοι ασχολούνται με το θέατρο είναι το μικρό ενδιαφέρον του κοινού. Το αιώνιο ερώτημα. Πώς να φτάσεις στο κοινό; Πόση και τι είδους δημοσιότητα να δώσεις; Να κάνεις street events; Να μειώσεις την τιμή του εισιτηρίου; Να φέρεις γνωστούς ηθοποιούς που θα λειτουργήσουν ως δόλωμα; Τεχνικές που έχουν δοκιμαστεί και αρκετές φορές έχουν αποτύχει παταγωδώς.
Κι έρχεται το μεγάλο «χτύπημα» που ακούει στο όνομα Σεφερλής. Κάνει δύο γεμίσματα σε απογευματινή και βραδινή παράσταση. Δεν πέφτει καρφίτσα. Τόσο απλά. Τόσο εύκολα. Κι όλες οι προηγούμενες σκέψεις μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου, γιατί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν δικαιολογίες του τύπου «δεν ήρθα στην παράσταση γιατί το εισιτήριο ήταν ακριβό» ή «γιατί δεν το έμαθα».
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι οι προσπάθειες δεν πρέπει να γίνονται. Έστω και δύο άτομα να κερδίσει ως θεατές μια καλή θεατρική παράσταση είναι μεγάλο κέρδος σε μια κοινωνία που δεν αντιλαμβάνεται την τέχνη ως παιδεία και καλλιέργεια και προτιμά να επενδύσει τα είκοσι ευρώ της κάπου αλλού.
Ο ρόλος του θεάτρου και ειδικότερα του ΔΗΠΕΘΕ απαντά ακριβώς σε αυτή την ανάγκη πολιτισμού, που κάποιοι επιμένουν να τη θεωρούν πολυτέλεια.
Ιωάννα Κωσταρέλλα
