Ο Γιάννης Πετρίδης, συνέντευξη του οποίου φιλοξένησε ο «Χρόνος» την προηγούμενη εβδομάδα, είπε κατά την παρουσία του στην Κοζάνη πολλά και πολύτιμα. Ξεχωρίζω, όμως, αυτό που τόνισε για τον τρόπο που γίνονται οι δουλειές στη μουσική βιομηχανία. Ότι δηλαδή κάποτε ο Ρίτσαρντ Μπράνσον της Βέρτζιν μάζευε στα ιδιωτικά νησιά του τους διευθυντές των εταιρειών του σε κάθε χώρα, οι οποίοι ήξεραν από μουσική και τους ρωτούσε την άποψή τους. Σήμερα τη θέση όλων αυτών έχουν πάρει οι μάνατζερς και οι δικηγόροι.
Στο περιβάλλον της ψηφιοποίησης, της εμπορευματοποίησης και της παγκοσμιοποίησης, όπου τα γούστα στο φαγητό και στη μουσική έχουν ομογενοποιηθεί, κουμάντο κάνουν οι μάνατζερς που «πασάρουν» το υλικό τους μέσω των play lists.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους και οι διάφοροι influencers, οι επιδραστικοί τύποι και τύπισσες στην εκδοχή των fashion bloggers ή των youtubers. Όποιος δεν έχει καταλάβει ακόμα τη δύναμή τους στα νεανικά κοινά, που είναι τα πλέον δυναμικά, δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα από μια εκδήλωση youtuber.
Όλοι, λοιπόν, αυτοί, που δουλειά τους είναι να πουλούν το προϊόν τους είτε είναι ρούχο, είτε μουσική, είτε φαγητό, δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από τους προκατόχους τους. Η διαφορά βρίσκεται στο έλλειμμα άποψης και γνώσης που έχουν για να προτείνουν και κάτι διαφορετικό, εκτός από το «πληρωμένο».
Ιωάννα
