Φανταστείτε έναν κόσμο ολόιδιων ανθρώπων. Που θα φαίνονταν, θα κινούνταν και θα λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο. Που θα φορούσαν τα ίδια ρούχα και θα σκέφτονταν με τον ίδιο τρόπο. Τι ενδιαφέρον θα μπορούσε να έχει η ζωή εκεί;
Ο πλούτος του δικού μας κόσμου είναι οι τέλειες ατέλειές του. Οι διαφορές στην εξωτερική εμφάνιση, στις πολιτικές απόψεις, στις θρησκευτικές πεποιθήσεις, στον τρόπο ζωής. Κι αντί όλα αυτά να τα δούμε ως πλούτο, τα προσεγγίζουμε μέσα από στερεότυπα, τα βλέπουμε με τους δικούς μας παραμορφωτικούς φακούς και εν τέλει χάνουμε την ευκαιρία να δούμε τη ζωή με ένα άλλο μάτι.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει με την αναπηρία, αλλά και με οποιουδήποτε άλλου είδους διαφορετικότητα. Τη φοβόμαστε γιατί δεν την κατανοούμε και γιατί δεν ξέρουμε πώς να την αντιμετωπίσουμε. Η ανασφάλεια και η άγνοια είναι αυτές που μας βάζουν σε μειονεκτική θέση και δεν μας αφήνουν να χτίσουμε πάνω στη διαφορετικότητα.
Σεβασμός και ανοχή είναι οι λέξεις που συνοδεύουν συχνά τα θέματα διαφορετικότητας. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να τις θεωρούμε δεδομένες και να είναι η αντιμετώπιση της διαφορετικότητας που φέρνει η αναπηρία, η φυλή ή η θρησκεία όμοια με αυτή που φέρνει η διαφορά στο κόκκινο ή ξανθό μαλλί.
Ιωάννα
