Σ’ ένα μεγάλο μπωλ ανακατεύετε μεγάλη δόση λαϊκισμού, πέντε μέρη εθνικοπατριωτισμού, μια πρέζα εθνικής υπερηφάνειας και πολύ-πολύ συναίσθημα κι έχετε μια συνταγή δημόσιου λόγου κατάλληλη για κάθε περίσταση. Από τις πάνω και κάτω πλατείες, μέχρι τις συγκεντρώσεις του δημοψηφίσματος και τα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό.
Ήταν και πάλι προχθές σα να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, απλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και πάντα της ίδιας λογικής ατάκες. Ατάκες πιασάρικες που κάνουν το σοφό λαό να αισθάνεται αήττητος και πάνω απ’ όλα βέβαιος για την άποψή του.
Αυτό «πουλάει», αυτό προσφέρεται λοιπόν. Χωρίς καμία αυτοσυγκράτηση, χωρίς αίσθημα ευθύνης, χωρίς διάθεση ειλικρίνειας. Το ίδιο συνέβαινε και χθες. Το ίδιο θα ξαναγίνει αύριο.
Έγραφα το 2015 για τις τότε συγκεντρώσεις: δεν πήγα σε καμία συγκέντρωση. Όπως δεν είχα πάει και στους αγανακτισμένους της άνω και κάτω πλατείας. Τέτοιες μαζώξεις ωφελούν κυρίαρχα ως ομαδική ψυχοθεραπεία και εκτόνωση του συναισθήματος “πρέπει να κάνω κάτι.
Το ίδιο αισθάνομαι και σήμερα κι έρχομαι να ξαναπώ ότι επώδυνο μέρος της ενηλικίωσης είναι η κατανόηση ότι όλος ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω μας. Κάποτε πρέπει να το περάσουμε και να το ξεπεράσουμε, επιλέγοντας αυτούς που δεν μας λένε μόνο αυτά που θέλουμε να ακούσουμε, αλλά αναλαμβάνουν και μέρος της ευθύνης που τους αναλογεί.
Και κλείνω με τρεις σειρές από άρθρο της ίδιας περιόδου με τίτλο «μη μου κουνάς το δάχτυλο»: δεν υποτιμώ την ικανότητα κανενός να αντιληφθεί πως έχουν τα πράγματα, όταν έχει όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες. Πιστεύω, όμως, στην ευθύνη να ψάχνουμε βαθύτερα τις αιτίες των πραγμάτων και να μην υποτιμούμε την κοινή λογική. Με ενοχλεί το τσουβάλιασμα και οι ταμπέλες. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι ούτε μ΄ αυτούς, ούτε με τους άλλους.
Ιωάννα
[email protected]
