Το κοινωνικό και πολεοδομικό ζήτημα της αυθαίρετης δόμησης επισημαίνεται στη χώρα μας ήδη από το 1923 με τον Οικιστικό Νόμο, που αφορούσε θέματα διαχείρισης της γης. Δυστυχώς η υλοποίησή του τότε ήταν αδύνατη λόγω έλλειψης πόρων. Έκτοτε οι ελληνικές κυβερνήσεις νομοθετούν, άλλοτε καταπολεμώντας κι άλλοτε ‘τακτοποιώντας’ την αυθαίρετη δόμηση. Αυτά αφορούν βέβαια το μέρος της νομοθεσίας και όχι της λειτουργίας των πόλεων ή της αστικής κουλτούρας, όπου οι ιδιωτικές παρεμβάσεις τείνουν όλο και περισσότερο να επεκτείνονται και να καταργούν το δημόσιο χώρο.
Στην πρόσφατη καταστροφή στη Χαλκιδική είδαμε για ακόμα μια φορά το ίδιο πρόβλημα να επανέρχεται και δυστυχώς με τον πλέον τραγικό τρόπο. Το υπερδιογκωμένο στέγαστρο (βλέπε σχετική φωτό) κατέρρευσε. Το συγκεκριμένο έχει ξεφύγει εκτός οικοδομικής, ρυμοτομικής γραμμής και εν γένει από κάθε όριο ιδιωτικού χώρου. Δεν χρειάζεται το μάτι κάποιου έμπειρου για να καταλάβει κανείς ότι δεν ακολουθεί το περίγραμμα των υπόλοιπων κτιρίων. Προκαλώντας αμηχανία σε κάθε δημόσια λειτουργία ή συμπεριφορά, η κατασκευή είναι αναμφίβολα επιζήμια προς το δημόσιο χώρο. Παρ’ όλα αυτά φαίνεται να διατηρούνται κάποιες στοιχειώδεις λειτουργίες, αφού από κάτω φαίνονται σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Οι περισσότερες αυθαίρετες κατασκευές δεν έχουν ούτε στατική ευστάθεια, αλλά ούτε προσφέρουν και προστασία έναντι των ενεργειακών απωλειών. Ας όψεται η ανάγκη της επιδότησης των φωτοβολταϊκών πάνελ, οι κατασκευές αυτές «τακτοποιήθηκαν» με μεγάλη ταχύτητα και σε βάρος όχι μόνο του δημόσιου χώρου, αλλά, όπως αποδεικνύεται, και της ασφάλειας.
Τραγικά συμβάντα, όπως το προχθεσινό, αλλά και οι καταστροφές στο Μάτι και στη Μάντρα, έρχονται να μας κινητοποιήσουν για λίγο και να μας θυμίσουν τις επιπτώσεις της αυθαίρετης δόμησης. Φευ, αυτό δεν κρατά για πολύ.
