Οι μέρες αυτές θυμίζουν αρκετά τον Ιούνη του 2015, τότε λίγο πριν το περίφημο δημοψήφισμα, που η εθνική μας υπερηφάνεια μετριόταν από τα αν ψηφίζαμε το κατάπτυστο «ναι» ή το περήφανο «όχι». Τότε που για να είμαστε αντάξιοι της ιστορίας μας και να μην κατηγορηθούμε ως «γερμανοτσολιάδες» ή «ραγιάδες», έπρεπε να πούμε το «όχι της αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας, της ζωής», όπως έλεγαν οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων του «όχι».
Αυτές τις μέρες βιώνουμε πάλι την ίδια πόλωση, τον ίδιο φανατισμό, την ίδια διάθεση για αντιπαραθέσεις, με αφορμή την Συμφωνία των Πρεσπών. Και πάλι όσοι στηρίζουν το «ναι» είναι προδότες, είναι εθνικά μειοδότες, ενώ όσοι στηρίζουν το «όχι» περήφανοι και πατριώτες. Μόνο που τώρα διαφέρει η διανομή των ρόλων.
Επιπλέον, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα «εθνικό θέμα» που όπως κάθε θέμα που ορίζεται έτσι, είναι ταμπού, έχει τους δικούς του κανόνες συζήτησης και δεν επιτρέπει αποκλίσεις.
Οι επιλογές των λέξεων που κάνουμε ως πολίτες, ως συλλογικότητες, ως εθνικοί και υπερεθνικοί δρώντες, κρύβουν πίσω τους μια ιδεολογία και είναι χαρακτηριστικές σε σχέση με το που θέλουμε να φτάσουμε τη συζήτηση, αλλά και πόσο περιθώριο δίνουμε στη συναίνεση.
Οι λεξικές επιλογές, εμφανείς μέσα στο δημόσιο λόγο, επηρεάζουν το εύρος της συναίνεσης, δίνουν το στίγμα της πολιτικής και σηματοδοτούν το επίπεδο της συναισθηματικής φόρτισης.
Και τον τελευταίο καιρό οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.
Ιωάννα
