Τέτοιες ημέρες τον Ιούλιο του 2015 έγραφα ότι «δεν υποτιμώ την ικανότητα κανενός να αντιληφθεί πώς έχουν τα πράγματα, όταν έχει όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες. Πιστεύω, όμως, στην ευθύνη να ψάχνουμε βαθύτερα τις αιτίες των πραγμάτων και να μην υποτιμούμε την κοινή λογική. Με ενοχλεί το “τσουβάλιασμα” και οι ταμπέλες.
Δεν με ενδιαφέρει να είμαι ούτε μ’ αυτούς, ούτε με τους άλλους. Δεν χρωστώ σε κανένα ευγνωμοσύνη. Οι υποδείξεις και οι άκομψες προτροπές τους είναι εξίσου υποτιμητικές για τη νοημοσύνη μου.
Ούτε φόβος, ούτε θυμός. Μόνο συναίσθηση του που είμαι και που θέλω να πάω. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της χώρας που θέλω να ζήσω. Και τέλος ότι το να προχωράς σημαίνει να επιλέγεις. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο».
Τότε σε άλλη συγκυρία και με άλλη αφορμή. Τέσσερα χρόνια μετά και δυο μέρες μετά τις εκλογές, στις οποίες και πάλι το θυμικό ήταν αυτό που επικράτησε, καθώς, επίσης, και οι άκομψες προτροπές απο άλλη πλευρά αυτή τη φορά, αισθάνομαι το ίδιο. Έχουμε ανάγκη, μα κυρίως ευθύνη, να κάνουμε επιλογές με βάση τη λογική. Φτάνει πια η αντίδραση και το συναίσθημα Μόνο έτσι θα προχωρήσουμε.
Που είμαστε και που θέλουμε να πάμε
Μοιραστείτε την είδηση
