Που πήγε το κοκαλάκι της νυχτερίδας;

1 Min Read

Αυτό που πληρώνουμε εδώ και μια οκταετία πλέον είναι ο απίστευτος λαϊκισμός με τον οποίο τόσα χρόνια οι πολιτικοί μας αντιμετώπισαν, αλλά και η δική μας σχεδόν μεταφυσική εμπιστοσύνη στο ότι την τελευταία στιγμή κάτι θα γίνει και θα σωθούμε.
Έτσι μας έμαθαν, έτσι συνεχίζουμε τόσα χρόνια. Η βαθιά πεποίθηση ότι έχουμε το κοκαλάκι της νυχτερίδας και ότι στην εκπνοή του χρόνου θα βρεθεί ένας Καμπούρης για να μας σώσει ή ένας Χαριστέας για να βάλει το γκολ, επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της συλλογικής μας δραστηριότητας.
Αυτό δεν πιστεύαμε και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Ήμασταν σίγουροι ότι παρά τις τεράστιες καθυστερήσεις που σημειώνονταν και τα προβλήματα που κάθε λίγο και λιγάκι εμφανίζονταν, η τελετή έναρξης θα μας αποζημίωνε και θα ήταν αντάξια της εικόνας μας και –ας μην το ξεχνάμε!- του ενδόξου παρελθόντος μας. Έτσι κι έγινε.
Τώρα, όμως, όλα είναι αλλιώς και φαίνεται ότι αυτή η αξιοζήλευτη, πείτε την τύχη, πείτε την άγνοια κινδύνου, μας εγκατέλειψε. Πολύ απλά γιατί η ζωή εκτός από τύχη απαιτεί και σύνεση. Η συνετή διαχείριση των πόρων που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν το αδύνατό μας σημείο. Κι έτσι συρθήκαμε σε μια αυτοκαταστροφική σχεδόν πορεία, την οποία συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
Ιωάννα

Μοιραστείτε την είδηση