Πείτε ότι έχουμε ένα πιάτο φαγητό που πρέπει να μοιραστεί σ’ ένα ανάπηρο παιδί, στο γονιό του και στον ηλικιωμένο παππού του. Θα μοιραστεί εξίσου, εφαρμόζοντας ανόθευτα την αρχή της ισότητας; Θα δοθεί προτεραιότητα στο παιδί; Μήπως στο γονιό του, για να του δώσει δυνάμεις να βγει έξω και να φέρει τροφή για τους άλλους δύο; Ή τελικά στον πρεσβύτερο για λόγους ιεραρχίας και σεβασμού;
Υπάρχουν διαφορετικές απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα, που έχουν να κάνουν με το αξιακό σύστημα του καθενός μας, αλλά και με το αξιακό σύστημα της κοινωνία,ς στην οποία ζούμε.
Στη δική μας κοινωνία και στην τρέχουσα συγκυρία, η ισότητα και η δικαιοσύνη (με την ηθική και όχι τη νομική της διάσταση) αποτελούν αξίες αδιαπραγμάτευτες μεν, πλην όμως, όχι πάντα ταυτόσημες. Άλλο ισότητα, άλλο εξίσωση, άλλο κοινωνική δικαιοσύνη.
Καμιά φορά οι έννοιες παίζουν παιχνίδια και μπερδεύουν αυτούς που επιθυμούν να μπερδευτούν. Όπως συνέβη στην περίπτωση Πολάκη-Κυμπουρόπουλου.
Προσοχή, λοιπόν, στο κενό που αφήνει η εκδοχή της ανόθευτης εφαρμογής της ισότητας με την δικαιοσύνη. Επίσης, τις διαφορετικές μορφές ισότητας, όπως προκύπτουν απο την στάθμιση των αξιών της κοινωνίας.
Δεν έχουμε όλοι το ίδιο σημείο εκκίνησης, αλλά πρέπει να υπάρχουν οι συνθήκες για να φτάσουμε στον τερματισμό, αν θέλουμε να μιλάμε για κοινωνική δικαιοσύνη.
Προσοχή στο κενό
Μοιραστείτε την είδηση
