Πρώτη μέρα

2 Min Read

Δειλά-δειλά και φοβισμένα, χεράκι-χεράκι πιασμένα, πέρασαν την τεράστια –στα δικά τους μάτια- πόρτα του σχολείου. Ένας καινούργιος κόσμος, διαφορετικός από την αγκαλιά της μαμάς και τα χάδια και τα κανακέματα της γιαγιάς. Ένας κόσμος στον οποίο μαθαίνεις σιγά-σιγά να αντεπεξέρχεσαι, άλλες φορές πιο δύσκολα, κι άλλες φορές πιο εύκολα.

Πάντα το σπίτι θα αποτελεί σημείο αναφοράς, αλλά το σχολείο στο πέρασμα των χρόνων θα αποτελεί το σημείο της αναγνώρισης. Το μέρος που έχει σημασία να είσαι δημοφιλής, να είσαι καλός, να είσαι όμορφος. Να μετράς γενικώς. Είναι μέρος που δεν συγχωρεί εύκολα τις αδυναμίες, αλλά σου δίνει την ευκαιρία να τις αντιμετωπίσεις και να τις αφήσεις πίσω.

Το σχολείο δεν είναι τόπος με την αυστηρή έννοια. Είναι μια ιδέα. Χωρίζει τα χρόνια της ανεμελιάς από τα χρόνια της ενηλικίωσης. Γι’ αυτό το θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία, ενώ η πατίνα του χρόνου θολώνει επιμελώς τα πράγματα, αφήνοντας στο τέλος μόνο τις καλές στιγμές και τις όμορφες αναμνήσεις.

Τυχεροί όσοι θυμούνται νοσταλγικά το σχολείο και κουβαλούν τις εμπειρίες μέσα σ’ αυτό ως πολύτιμο κειμήλιο στα χρόνια που ακολουθούν.

Αυτό είναι εξάλλου και το στοίχημα. Το σχολείο να είναι εκτός από περιβάλλον γνώσης, περιβάλλον δημιουργίας.

Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα νηπιάκια, τα πρωτάκια, τα δευτεράκια και όλα τα παιδιά του κόσμου.

Ιωάννα

Μοιραστείτε την είδηση